Een hels dilemma.

Sinds wij “poesloos” zijn dansen de muizen rondom het huis. Nou ja, bij wijze van spreken dan, wat betreft rondom het huis.

Heb ik iets tegen muizen? Jazeker wel. Ten eerste knagen ze van alles verrot, knagen ze kabels kaal en wonen ze op plekken waar je je steeds het lazerus schrikt, omdat je daar niets verwacht en zij alle kanten uitspringen. Ten tweede ze stinken als de hel. Niets is zo goor als de geur van muizenpis. En ten derde, ze zijn altijd met veel. Veel te veel. En als er niets aan gedaan wordt zit je binnen de kortste keren met overbevolking.

Nu zijn er allerlei soorten van het ergste gif, dat je kunt kopen in allerlei vormen. Soms in lieve zakjes met een roze hartje erin en soms gewoon in lieve rode korreltjes en soms ook in bruine brokjes. Hoe het er ook uitziet, ze gaan er hartstikke dood aan. Maar we hebben ook nog andere beesten en die houden we dan wel weer graag in leven.

En dan komt de titel van dit blog om de hoek kijken. Het is een hels dilemma. Kippen eten namelijk ook muizen. Nou ja, eten. Het is meer speelgoed voor ze. Ze vangen een muis, nemen de kop tussen de snavel en slikken hem half in. De pootjes blijven buiten de snavel en zo lang die nog bewegen, is de muis nog in leven. Als de pootjes stoppen met bewegen staat de rest van de kippen al in de aanslag. Daarna kan het “elastieken” beginnen. De muis wordt uit elkaar getrokken en zo kan het gebeuren dat de muis wel een meter lang wordt. Niet dat je er dan nog een muis in herkent op zo’n moment. Kijk en als zo’n muis dan net van dat roze hartje heeft gesnoept krijgen de kippen dat ook binnen. Met andere woorden: 1 muis omgebracht en minstens drie kippen vergiftigd.

De honden doen dat anders. Die bijten en dood is de muis. Maar ook dan is de mogelijkheid dat de honden dit gif binnen krijgen. Dat moeten we natuurlijk niet hebben. Of denk ook eens aan die uilen die tijdens hun nachtelijke jacht zo’n muis vangen. Dat zou ik toch niet graag op mijn geweten hebben.

Dus blijft er maar één oplossing over. Nieuwe katten.

Als toeval al bestaat dan was het wel de dag dat ik poes Fefe dood vond in de serre. Die ochtend was de dochter van onze vriendin Marlou hier op bezoek. Nuria, mooi kind. Lief kind. Intelligent kind. Ze aaide de honden en vroeg: jullie hebben toch twee katten? Nog eentje, antwoordde ik. En wees op Fefe. Ze vertelde dat haar vriendin een nest jonge katjes had en daar graag van af wilde. Ze liet foto’s zien van een snoezig cypers-meisje en een net zo snoezige rode kater. We moesten er even over nadenken, want geen idee hoe een oude kat zal reageren op twee kleine kittens. Maar die middag, na Fefe’s dood, hebben we het sein groen gegeven.

Piepklein zijn ze nog. Die moeten nog even bij hun moeder blijven. Maar over een week of twee is het zover. Dan kunnen we ze ophalen.

Nu dansen de muizen nog, maar heel lang kan dat niet meer duren. Het helse dilemma is bijna klaar voor de oplossing.