Gábor Zsazsa.

Gábor Zsazsa, poes van de wereld. Koninklijk in haar koninkrijk.

Met haar jas in drie kleuren bont. Ogen als zwoele verleiders. Zachtgroen van kleur.

18 jaar geleden wandelde zij ons leven binnen. Brutaal, zelfverzekerd en eigenzinnig. Gebruikte hond Pip als mof tegen koude pootjes in de winter, door bovenop hem te gaan liggen of in hem te kruipen. Gebruikte hond Jolene als speelkameraad en bedankte haar regelmatig met een muis die ze ergens in de tuin gevangen had. Bracht zeventien jaar door met haar dochter Fefe, met wie ze soms ruzie had maar van wie ze onafscheidelijk leefde. En de laatste zeven jaar mag hond Bence zeggen dat hij haar eigen mof is geweest. Samen slapend, door dik en dun en nooit een onvertogen miauw. De laatste nachten sliepen ze samen op het terras, terwijl zij hard schreeuwend in het nergens en tegen het niets weer in zijn vacht kroop.

De regen stroomde over de voorruit, de ruitenwissers zwiepte het water naar de zijkant. De herhaling was monotoon. We wisselden een paar woorden. “Mooi weer voor een begrafenis” sprak ik. Hans knikte slechts. Ik aaide haar eens zo mooie, maar nu vervilte bontjas waar haar botten doorheen te voelen waren. Ze keek op, maar haar ogen zagen mij niet meer. Ik sprak haar zachtjes toe, maar mijn woorden bereikten haar niet meer. De dementie had gewelddadig toegeslagen. Per dag kwam het harder binnen. Tot ze schreeuwend de weg niet meer wist, wankel op haar poten stond, terwijl ze klagende de muur bezong.

We droegen de mand binnen bij de dierenarts. Hij aaide haar zachte koppie en knikte als teken dat haar jaren erop zaten. Euthanasie? Vroeg hij nog voor de zekerheid. Een woord dat in dit land niet voor mensen geldt, maar gelukkig dan toch wel voor dieren.

Het is voorbij. Het mooie leven van Gábor Zsazsa zit erop. Maar ze zal voor ons altijd voortleven als een poes die mensenlevens rijker heeft gemaakt. Zeker die van ons.