Vals.

Het was bijzonder voor mij om in alle openheid hier op mijn blog het verhaal te vertellen over de teloorgang van mijn kiezen en tanden. Gelukkig trad ik niet in detail over hoe het voelde en hoe het er later uitzag. Dat ga ik nu ook niet doen.

Wat ik u wel wil vertellen is, dat ik ineens heel veel bekentenissen heb gekregen van mensen die zich daar nooit over uitgesproken hadden. Ik hoorde verhalen zoals: “dit had ik jaren eerder moeten doen” of “ik heb me er zo voor geschaamd, ik heb het nooit iemand durven vertellen” En zo kwam ik erachter dat veel mensen een zelfde ervaring met mij deelden: een gebit dat niet meer beter wordt.

En toen ik vertelde over de mogelijkheid van een vacuumtrekkend bovengebit, had ik ineens vier mensen op de verlanglijst voor de tandarts staan. Dat krijg je dus als je ergens open in bent. Dan gaan mensen hun verlangen uitspreken over iets dat ze ook heel graag zouden willen. Ik heb mijn tandarts ondertussen al ingelicht. Haar lieve lach werd iets breder dit keer.

Maar eerlijk is eerlijk, hoe open ik ook ben met mijn tandartservaring, buiten de poort kwam ik niet zonder mijn mini-burka. In de vorm van een groot zwart katoenen masker, die net onder de ogen begint en ergens half op de kin eindigt. En nu corona en vele griepvirussen weer welig tieren, had dat masker een dubbele functie. Én niemand zag dat ik tandeloos was én tegelijk hield ik de virussen op afstand. Want met zo’n masker op houden mensen vanzelf meer afstand. Vooral ook als je nog eens extra hard kucht.

Het spreken ging goed. Vanaf dag 1 ben ik beter gaan articuleren. Want als ik dat niet zou doen zouden de gesprekken wel heel lang worden, terwijl ik dan eigenlijk maar steeds diezelfde zin zou moeten herhalen, omdat het niet te verstaan zou zijn. Wat ik niet deed was beeldbellen. Slechts de tandarts en Hans waren de enige wezens die mij in deze hoedanigheid mochten zien. Nee, dat is niet helemaal waar. Mijn oudste zus, die dit jaar 87 wordt, belde me op. “Wat hoor ik nou toch allemaal? Al je tanden en kiezen getrokken. Oh meid wat erg voor je!” “Ik wil je zien!” zei ze. Ik sputterde tegen. Nee, dat wilde ik echt niet. “Als ik mijn gebit dan ook uit doe, mag ik je dan wel zien?” Ik ging overstag en zo had ik ineens een geheel tandeloos gesprek met mijn oudste zus. “Maar je hebt nog steeds een lief smoeltje hoor. Ik zie er eigenlijk niets van” sprak ze mij bemoedigend toe. Hoewel ik daar zelf heel anders over dacht, voelde dit toch als echte zusterliefde.

Het werd happen in allerhande pappen en dan wachten tot het droog en hard is. Het “doorpassen” werd een kwestie van geduld en doorbijten. Even nog dacht ik dat het vorige week klaar zou zijn, maar nee. Het happen was nog niet gedaan en de keer daarna ook niet. Wel zaten er ineens tanden en kiezen in de mal. De tandarts vroeg hoe dat aanvoelde en toen ik antwoord wilde geven klapten beide mallen op elkaar. Even spookte het nog door mijn hoofd: pfff… als dit mijn toekomst wordt? Met tanden en kiezen die het geluid maken van Spaanse castagnetten? En dat je woorden dan verdwijnen in dit kletterende geluid?

En gisteren was het dan zo ver. Zelfs Hans was er een beetje zenuwachtig van. Want het is niet alleen de vraag of het past. De vraag is ook: lijkt het op mijn eigen gebit? Heeft ze mijn overbeet wel goed gemeten? Is de kleur goed? Want soms zie ik mensen met zulke schitterwitte tanden, zo’n kleur die ze zelfs bij hun melkgebit niet hadden, dat je er een zonnebril bij op moet.

Ze waren heel vrolijk, de tandarts en haar assistente. Bij wijze van drama zwaaide ik de mini-burka met één ruk voor mijn mond vandaan. Daarna liggende in de stoel, met de mond wijd open, voelde ik dat de mond zich vulde. Ze vroeg of ik wilde lachen. Ik voelde mijn bovenlip wijken en zag een vertedering in haar ogen. En trots, dat zag ik ook. En terecht.

Ja, ze zijn vals die tanden. Zoals we dat vroeger zeiden: die heeft een vals gebit. Maar vals of niet, het is wel mijn gebit. Uniek voor mij gemaakt. En hoewel we nog wel een beetje aan elkaar moeten wennen, mijn tanden en ik, weet ik nu al dat we een mooie toekomst tegemoet gaan.

En voor mijn vrienden met een vals gebit. Scheer nu naar uw tandarts en vraag om een vacuumtrekkend bovengebit. Het is fantastisch.

Ik durf weer voor de dag te komen.