Het kan allemaal best verwarrend zijn.

Het was eigenlijk best een vreemde conversatie. Vooral omdat de dermatoloog de plek in zijn lies zittend onderzocht, waardoor Hans met afgezakte broek stond en hij de dermatoloog de vraag stelde: “hoe ben je in deze rolstoel terecht gekomen?” “Dat is te privé” zei de dermatoloog en richtte zijn ogen weer op Hans’ blote lies.

De dermatoloog dacht aan een huidschimmel, schreef een recept uit voor een maand, dan zou het wel over zijn. Na die maand was het niet over en opnieuw was daar die ontmoeting. De dermatoloog keek er nog eens naar en kwam tot de conclusie dat het of psoriasis of een tumor moest zijn en stelde voor een stuk uit de huid van de lies te snijden, voor een verdergaand onderzoek.

Op 31 oktober 2024 stond de chirurg al klaar met zijn vlijmscherpe operatiemesje. Hij sneed het stuk eruit en naaide de huid weer dicht. Natuurlijk niet vooraleer de plek plaatselijk te verdoven. Zijn assistente ving het lapje vlees op in een potje waar al de gegevens al waren opgeplakt. Potje dicht, envelopje dicht en klaar voor verzending. “Twee weken, hooguit drie weken, dan is de uitslag er.”

Na twee weken was er geen uitslag. Na drie weken ook niet. En na vier weken nog niet. Je zou er uitslag van krijgen. Maar dat kregen wij niet. Ik belde de chirurg, die er niet was. Ik schreef een email aan zijn lieftallige assistente. Die schreef wel terug, maar had geen antwoord. Hans moest voor andere zaken bij de huisarts zijn en wij vroegen hem in de computer te kijken. Geen uitslag. Ondertussen was week vijf al voorbij. Weer belde ik de chirurg, die er nu wel was, maar die kon geen uitslag geven. En dan eindelijk ergens na 7 december was daar de uitslag in de computer. Niet thuis gestuurd, zoals beloofd was, maar in de computer waar alleen artsen bij kunnen. De huisarts las het door en kwam tot de conclusie dat er eigenlijk niets gevonden was waar naar gezocht werd. Met andere woorden: niets aan de hand. Hij gaf een print van de uitslag mee.

Hongaars is een moeilijke taal, maar godallemachtig met die artsentermen is er helemaal niet doorheen te komen. En dan is google vertalen toch altijd wel eentje om je helemaal scheel te lachen. We moesten weer denken aan de ct-scan die van Hans in 2010 werd gemaakt. De uitslag in google vertalen was dat Hans zwervende sterren rond zijn prostaat had, een zwembad in zijn blaas had en een vliegtuig in zijn lever. Tja, het kan verkeren. Maar wat er nu toch allemaal uitrolde! Ten eerste las ik in de vertaling dat zijn moeder nooit zijn moeder kan zijn, dat er een laurierblad uit zijn huid gesneden was en daarnaast waren er weefseltekenen in de lederhuid. En daaronder kwam de diagnose. “Een vreselijke diagnose” stond er te lezen. Maar veel vreselijks kon ik er eigenlijk niet uithalen. Net zoals de huisarts.

Nu er niets aan de hand was maar die plek nog steeds diezelfde plek bleef, hoewel minder pijnlijk, besloot Hans om de dermatoloog nog één keer te bezoeken om te bezien hoe hij nu toch van deze rare plek in zijn lies af zou kunnen komen. Half januari van dit jaar had hij een afspraak. De broek mocht aanblijven, wel had de dermatoloog een mededeling. “Je hebt huidkanker” klonk het nogal bot. Dan worden de gesprekken vreemd. Over een uitslag die er al was en over uitslag die daar nog een keer overheen was gekomen. Op 7 december was er niets en op 9 januari kwam er uit hetzelfde onderzoek dat er wel iets zat. Huidkanker dus.

Maar hoe dan? Hoe kom je achter je eigen uitslagen als helemaal niemand jou een bericht geeft dat er uitslagen zijn? Hoe kom je erachter dat er na die 7e december nog een andere uitslag is gekomen? Het staat in de zogenaamde “cloud”. Dat is fijn, omdat elke arts die kan inzien. Maar niemand die even de telefoon pakt of een printer aanzet om het even uit te printen en op te sturen. Met andere woorden: als Hans geen afspraak had gemaakt met de dermatoloog was hij er nooit achter gekomen. Of veel later als een nieuwsgierige arts weer even zijn status wil doornemen.

De dermatoloog gaf Hans papieren mee voor een chirurg. De verwijzing ging naar privéklinieken en zelfs naar een plastisch chirurg. Maar toch had Hans redenen om te twijfelen en daarin overtuigde hij mij redelijk. Dan maar terug naar de eerste chirurg. Maar niet voordat ik de vertaling door google vertalen liet doen.

Oké Hans’ moeder was zijn moeder weer, dat is fijn. En onderaan stond dat je niet een advocaat in moet schakelen maar je eigen arts. Tja, die zin ga ik nu wel snappen. Maar die staat er eigenlijk niet.

Hans overhandigde de chirurg de twee verschillende uitslagen. Die trok zijn wenkbrauwen op. Gaf de papieren aan zijn assistente met de woorden “als jij dit snapt?” Welnu, zij snapte het ook niet. Hij wilde de plek opnieuw bekijken en daar ging die broek weer omlaag. Hij was tevreden, omdat het er allemaal mooier uitzag, Dat kan kloppen want het wordt heel goed en secuur verzorgd. Hij keek goed, heel goed en sprak vervolgens “ik ben geen dermatoloog, maar ik ben wel al 40 jaar chirurg. Dit is geen kanker”. Ik kan je wel een verwijzing geven naar een huidkliniek in Pécs, mits je twijfel hebt. Hans vroeg: “en als ik dat niet doe? Ben ik dan in gevaar?” Nee, zei hij, dan ben je niet in gevaar. En als je weer eens een vraag hebt, kom gerust bij me langs.

Tja, het kan inderdaad allemaal best verwarrend zijn.