Kerststal? Een zwijnenstal.

Het leek alsof de wind alle lelijke kwelgeesten wilde verjagen. Dat zou toch mooi zijn in de nacht voor kerst. Dat de wind het verleden in één keer schoon zou vegen en er vandaag een heel nieuw begin zou zijn.

Maar het ging anders. Tien jonge krielkippen, geen kuikens meer maar ook nog niet volwassen. Hoewel ik er maar 4 wilde vond Hans ze alle tien te leuk. Ja, ik vond ze ook te leuk, alleen over de hoeveelheid maakte ik me zorgen. Maar soms wint iets wat “te leuk” is het van de zorgen.

Eerst maar alle tien overdag in het nachthok, tot de zon onder ging. Nog voor de zon onderging stonden de vier grote witte Duitse kippen met Bruno de haan, van Italiaanse afkomst, klaar om naar binnen te gaan. Ik opende de deurtjes, zodat ze vrije toegang hadden. De tien zaten op elkaar in de hoek. Ze traden binnen, die grote bonken en de haan. Er klonk gestamp, het schrille geluid van jonge kippen roepend om hun moeder. Daarna vlogen ze aan alle kanten het hok uit. Naar buiten. De avond in. Maar er was nog tijd, het echte donker was nog niet gevallen.

De tien jonge krielkippen liepen de trap op, naar de ingang van het hok. Daar zaten ze, vier grote witte Duitse kippen, in de deuropening. Breeduit, waardoor het duidelijk werd dat de tien met geen mogelijkheid naar binnen zouden komen. Ik liet het hok die nacht open om een mogelijkheid te bieden dat zij in de nacht een poging konden wagen.

Die poging deden ze niet. Die avond vond ik ze boven in de parasolboom. Dat is een boom waar je net onderdoor kunt lopen en waarvan de takken zich weids uitspreiden. Veilig, hoog genoeg boven de grond. En zo ging het een aantal dagen achter elkaar. Elke dag als de avond viel, werden ze allemaal, gelijk een western, het hok weer uitgeknikkerd.

Het regende hard, de wind trok aan. Het ging stormen en de regen geselde hun verenpak terwijl ze bijna zeeziek meebewogen op de harde wind, geklutste eieren in de maak, daar boven in die parasolboom. Althans dat zag ik in gedachten. Want toen ik gisterenavond Hans uitbundig lachend de voordeur hoorde open doen, zaten ze daar, beschermd tegen wind en regen. Op de tafel en de stoelen op de veranda. Het leek voorwaar dat zij hun eigen kerststal hadden gecreeerd. Het zag er zelfs romantisch uit.

Vanmorgen. Niks geen kerststal, maar een zwijnenstal. De hele veranda bezaaid met stapels kippenstront.

Nee geen soep. Ook geen bouillon. Wel zorgen dat ze in het nachthok komen. Ik heb er al zes gevangen. Nog vier te gaan.

Wij wensen jullie mooie, rustige kerstdagen. Misschien wel met een kip in de pan.