Geen weg terug.

De week begon zo mooi. We haalden Frans en Dorothe op van het station in Pécs. Als het al niet warm was voor de tijd van het jaar zou je het er vanzelf warm van krijgen. Wat een heerlijk weerzien. Er viel zoveel te vertellen, te vragen en te luisteren. We lunchten, wandelden door de stad, reden naar huis en terwijl de zon zakte wilde het maar niet koud worden. Ondanks dat het al 28 oktober was.

De volgende dag dompelden wij ons onder in het (bijna baarmoederlijke) warme water van Harkány. We dobberden er heerlijk in rond. Het vertellen, vragen en luisteren was nog lang niet gedaan. Ook de warmte niet.

De dag erna, het was alweer hun laatste, werd een klussendag. Dorothe pakte een klus aan samen met Hans waar hijzelf al jaren niet aan toegekomen was. Alles gedoseerd, zodat er niet al teveel verwarring zou ontstaan. Na een uur mocht Hans met Frans een buitenklus gaan doen terwijl Dorothe binnen flink doorpakte. Het vertellen, vragen en luisteren hield ook die dag niet op. En de warmte ook niet.

Ondertussen belde ik de dierenarts. Brigi, die met de dag beter en beter ging, had nog steeds last van zijn ogen. Ze waren al vele malen beter dan toen hij bij ons kwam, maar toch een check van de dierenarts was hier echt bij nodig. En dan gelijk ook even zijn chip op onze naam laten zetten, dat was ook echt nodig. Nu waren we een paar dagen daarvoor ook al met hem onderweg naar de dierenarts die ons geholpen had, maar zijn stress in de auto was zo groot, dat we omgekeerd zijn. Nu belde ik een dierenarts die soms ook aan huis komt maar die vertelde dat ik toch naar hem toe moest komen. Frans stelde voor om te rijden, maar ik had een beter plan. Kornél is een dierenarts die geen praktijk heeft en alleen maar aan huis komt. Dat leek mij in dit geval het beste voor de hond.

Aan het einde van de middag verscheen Kornél. Hij bekeek Brigi en vroeg sinds wanneer hij last had van zijn ogen. Daar wist ik natuurlijk het antwoord niet op. Ik vertelde dat we hem van de straat geplukt hadden, dat hij een chip had die nog omgezet moest worden, omdat zijn eigenaar niet gevonden was. Hij haalde de scanner langs de chip, bekeek de gegevens ervan op zijn telefoon en sprak woorden die bij ons als een donderslag binnen kwamen. “Maar dit is de hond van mijn vriend!” Hij toonde de naam van de vriend en liet mij diezelfde naam in zijn telefoongegevens zien. Maar, wierp ik op, dat telefoonnummer is niet meer in gebruik! Hij drukte op de naam van zijn vriend en hoorde een stem zeggen dat dit nummer niet meer in gebruik is. Mijn hartslag bonkte weer terug naar normaal. Maar niet voor lang. Hij ging dit uitzoeken en zou mij de volgende dag terugbellen. Maar wel de mededeling van mij, als zijn vriend de hond niet terug wilde dat de hond hier zou blijven.

We brachten onze laatste avond door in de warmte van een mooie vriendschap. En natuurlijk bespraken wij de toekomst van Brigi. Het meest troostvolle vond ik, althans dat vertelde ik mezelf, dat hij dan terug zou gaan naar die mooie plek bij het bos. In alle vrijheid die een hond zich maar voor kon stellen. Ik zou dan wel een grote egoïst zijn om hem dat niet te gunnen. Maar gelukkig was dit niet het enige onderwerp van de avond. Het vertellen, vragen en luisteren hield ook deze avond niet op.

De volgende morgen brachten we Frans en Dorothe naar de trein. Bij het uitzwaaien op het perron overviel mij een leegte, maar tegelijk voelde ik een warmte van drie dagen die zo heerlijk waren geweest. Dat blijft altijd het positieve van heel fijn bezoek.

Het wachten op het telefoontje van de dierenarts werd een kwelling. Aan het einde van de middag vond ik het genoeg. Ik belde hem. Nee, hij had zijn vriend nog niet gevonden, wel een ander nummer gebeld waar ook niet opgenomen werd. De hoop sloeg toe. “Morgen laat ik het je weten”.

Gisterenmiddag kwart voor twee belde de vriend. De hond was weggelopen tijdens een enorme onweersbui. Ze hadden hem elke dag gezocht. Zijn dochter van zes was ontroostbaar geweest en huilde elke dag. Maar vandaag, zei hij, huilt ze van vreugde. In mijn hoofd doolden honderd vragen rond. Waarom hij zo bang was? Waarom ze hem niet als vermist hadden opgegeven? Waarom zijn telefoonnummer niet werkte? Waarom twee Nederlandse mensen, op het juiste adres, niets wisten van een vermiste hond? Op alles was een antwoord en nu moest ik mezelf bij elkaar pakken, omdat de hond zijn oude goede leven weer tegemoet mocht zien. Ik sprak mezelf toe dat dit niet over mij maar over Brigi ging. De man wilde gelijk komen maar ik verschoof de tijd naar vijf uur in de middag.

Om vijf uur stopte een auto, daaruit stapte een man van rond de zestig, een vrouw van een jaar of vijfentwintig en een kind van zes. Ik dacht aan vader, dochter en kleinkind. Hans liep naar de poort en legde zijn vinger op zijn mond. We moesten Brigi verrassen als hij zijn liefdevolle eigenaren weer terug zou zien. Brigi stond bij de poort, staart tussen de achterpoten en verdween naar binnen. Ik riep hen naar binnen, maar de man bleef buiten. Hij wilde eigenlijk gelijk gaan en zij, de jonge vrouw, was tenslotte de eigenaar van de hond. Ze riep zijn oude naam, Brigi kroop dieper weg. Ze bleef hem roepen, maar geen teken van herkenning of enthousiasme. Ze zakte huilend door zichzelf heen terwijl de man buiten stond te blaten hoe bang die hond voor mannen was. Ik voelde mijn bloed koken (nog steeds) en vertelde hem dat wij regelmatig mannen op bezoek hadden gehad, dat de hond inderdaad voorzichtig was, maar uiteindelijk altijd kwam. Zelfs bij Frans, die toch ruim twee meter is, had hij zichzelf zelfs gewoon aangeboden. Wat een eikel was die kerel.

Brigi drukte zich in de hoek. Ik riep zijn naam: Brigi! Kom maar, het is goed!. De vrouw, die nog steeds huilde, vertelde me dat ik de hond zo niet mocht noemen en dat hij Koli heette. Ik keek haar aan: Hier heet hij Brigi en daar luistert hij heel goed naar. Trut! Dat dacht ik, maar zei dat natuurlijk niet. Brigi kwam voorzichtig, keek naar haar, rook aan haar, draaide zich om en verdween weer naar zijn schuilplek. Ook op het jonge meisje reageerde hij totaal niet. Nu was ik in tranen. Wat gebeurde hier? Ik voelde me een verrader, omdat de hond terug moest naar mensen waar hij helemaal niets mee had, ook al had hij daar al zeven jaar gewoond.

De man maakte aanstalten om te gaan. Nee, zei ik. We gaan eerst eens even laten zien wat Brigi de laatste zes weken beleefd heeft. Ik liep naar de kamer opende mijn computer en Brigi kwam achter mijn stoel liggen. De vrouw keek hem met grote ogen aan, hij gunde haar geen blik waardig.

Ik toonde haar de foto’s. Brigi wandelend aan de lijn. Daar viel haar bek open, dit was onmogelijk. Hij had dit nog nooit toegestaan. Maar ze zag het, hij liep toch echt aan de lijn. Toen de foto dat ik hem aan het uitborstelen was. Maar dat had helemaal niet gemogen, deze hond had je moeten plukken. Maar, wierp ik tegen, hij zat helemaal vol met distels en hij stonk. Ja, wierp zij tegen, maar hij woont ook vlak bij het bos dat vol met distels zit. Er doemde mij een beeld op dat deze hond helemaal niet tijdens het weglopen vol met distels was komen zitten, maar dat dit zijn normale dracht was. Dat klopte. En daarna heeft Hans hem gewassen vertelde ik iets te venijnig. Op de foto waar Brigi samen met Hans in het gras zit reageerde ze stil. Hij komt nooit bij mannen. Nooit.

Mijn gevoel dat ik er goed aan had gedaan hen te verwelkomen vloeide langzaam uit mij weg. Ik voelde woede. Woede op mezelf, dat ik deze hond hier zat te verraden. Dat ik hem mee moest geven aan iemand die hij absoluut niet lief had. Maar ik ging door. De foto met het meisje dat Brigi heet. De foto samen met de honden in het gras. De foto die Hans op de facebook pagina had gezet, speciaal voor gevonden Bordercollies, waarop hij er zo verwaarloosd uitzag. Hans toonde tussendoor het filmpje dat hij achter mij aan kwam rennen. Boldog sprak ze, het woord dat de betekenis “gelukkig” heeft. Ja, boldog sprak ik.

Ik vertelde haar dat ik zijn ogen twee keer per dag schoonmaakte met gedestilleerd water en er daarna zalf op deed. Ze keek me nog een keer met grote ogen aan. Zijn ogen schoonmaken? Daar mag ik helemaal niet in de buurt komen. Toen besefte ik ook dat hij al lang ontstoken ogen had voordat hij wegliep. Dat hond zich niet verwaarloosd had nadat hij was weggelopen, maar ook dat dit zijn normale dracht was.

De man ijsbeerde en vond dat het wel lang genoeg geduurd had en zei nog terloops dat de hond wel mager was. In hoe korte tijd kun je iemand een eikel, een klootzak en een boerenlul tegelijk vinden. In een hele korte tijd.

Tijd om te gaan. Ik gespte zijn halsband vast, klikte zijn riem er aan. Ga je mee Brigi? Hij stond op, liep achter me aan, Hans gaf hem een laatste knuffel, ik gaf hem een laatste knuffel en bracht hem naar de auto. Zij zat in de auto en riep zijn oude naam. Hij draaide de riem om mijn enkels, niet van plan om in te stappen. Toen riep de vrouw “Brigi” en zijn oren kwamen omhoog, maar toch ging hij niet. Ik tilde hem in de auto, gespte zijn halsband los. Hij trilde, keek me aan. Mijn tranen vloeide en ik gooide de deur dicht.

Nee, er was geen weg terug. Als je iemand asiel geeft, dan zorg je daar goed voor. Maar als het land van herkomst veilig wordt genoemd, dan moet hij terug.