Dan stopt de discussie. Het doemdenken wordt gestaakt.

Ik kan de eerste bladzijde over het eerste deel dat hij hier is van hem lezen. Hij heeft mijn hele boek al uit. Daar waar ik nog steeds veel vragen heb over hem, heeft hij de antwoorden over mij al in zijn mooie koppie gestampt. Hij doorziet mij. Hij doorvoelt mij. Hij weet dat ik het allerbeste met hem voor heb. Hij wacht om het beste van hemzelf te laten zien.

Ik ga u waarschuwen: dit wordt een hele lange blog!!

Is hij weggelopen na een donderbui? Verdwaald is het bos? De verkeerde afslag genomen, waardoor zijn huis niet meer vindbaar was? En dat hij nu heel erg gemist zou worden? Dat kan.

Of is hij mishandeld vertrokken. Dat kan ook.

Is hij ontvoerd vanwege zijn ras? Zodat hij een loopse teef van hetzelfde ras zou kunnen bevruchten? Waarna er mooie puppies van zouden kunnen komen die veel geld op zouden kunnen brengen? Maar toen bleek dat hij gecastreerd was dat ze hem uit de auto hebben gedonderd? Dat kan.

Of is zijn baas overleden en wisten familieleden niet wat ze met hem aan moesten? Waarna ze hem uit de auto donderde, omdat ze niets met hem hebben? Dat kan.

Maar waarschijnlijk wel met een extra schop onder zijn kont. Dat kan ook.

Of heeft zijn eigen baas hem op transport gezet en daarna uit de auto gedonderd, omdat hij teveel geld ging kosten? Dat kan.

Maar dat hij mishandelt is, is zeker.

Al deze vragen hebben ons vier weken bezig gehouden. In die tussentijd zijn we natuurlijk wel voor hem gaan zorgen. Allereerst die jas van hem. Vol met distelklitten. En met vol bedoel ik heel erg vol. Geen plek onbedekt, één en al distel.

Na vijf dagen wegduiken en verstoppen had ik hem ineens bij zijn kladden. Hij gaf zich direct over. Ging op zijn rug met vier poten tegelijk ingetrokken. Een volledige overgave dus. En na ruim twee uur trekken en roskammen, terwijl haar kwijlend van genot op de veranda lag, had ik hem uit zijn jas geholpen. Misschien waren het wel drie winterjassen.

Op de voorgrond geen andere hond, maar het uitgekamde haar, inclusief alle distels, van meneer Brigi..

Het zogenaamde tot elkander komen vroeg om geduld. Dit laatste wel van mijn zijde. Steeds iets dichterbij en daarna weer snel wegduiken en verstoppen. Laat ik zeggen dat hij mijn geduld best wel op de proef stelde. Maar, zoals u al begrijpt, kan hij mij beter lezen dan ik hem.

Op de zevende dag, tja ik weet het het begint op een bijbels verhaal te lijken, lag hij heerlijk op zijn schuilplek in de zon de te slapen. Ik greep hem vliegensvlug in de nekvel en gespte zijn halsband om. Haakte de riem aan en probeerde hem mee te krijgen. Na veel tegenstribbelen en steeds weer zitten en/of liggen gaf hij zich over en liep aan de lijn met me mee. Ook nu toch ook weer in volle overgave, maar wel zonder kwijlen trouwens.

Sissi en Bence, heel nieuwsgierig hoe meneer Brigi daar toch gewoon lag te liggen.

Op de tiende dag werd het tijd voor een wandeling aan de riem. Kort, dicht bij mij, zodat hij mijn woorden zou kunnen begrijpen. Laat ik zeggen dat hij er niet al te enthousiast over was, maar het feit dat we gingen wandelen op de plek waar hij al dagen voor het hek naar uit zat te kijken, maakte hem best een beetje vrolijk. Deze wandeling herhaalden we een paar keer voor gewenning aan elkaar.

Op de twaalfde dag mocht hij dan eindelijk aan de lange lijn. Hij rende voor me uit, stond stil, keek achterom en wachtte tot ik weer bij hem was. Dit herhaalde zich de hele wandeling door. Dat gaf vertrouwen.

Aan de lange lijn, maar toch vrij genoeg. Geen getrek, alleen maar blijdschap.

En dan eindelijk, na twee weken hier te zijn aangeland kwam daar de grote spannende dag voor ons allemaal. Ik opende het hek, Sissi en Bence renden er als gewoonlijk doorheen. Hij keek naar mij, toen naar de vrijheid voor hem. Hij sprong met vier poten tegelijk, staartzwaaiend in de lucht. Hij keek weer naar mij en rende door het hek zo de wijde wereld in. Na drie meter stopte hij. Keek om en wachtte tot ik bij hem was. Hij herhaalde zijn staartwaaiende sprongen, rolde op zijn rug, liet zijn buik zien, vier poten ingetrokken en nadat ik hem geaaid had rende hij zo blij zoals ik een hond nog nooit blij had gezien.

Hij was blij, hij was vrij. Meneer Brigi tijdens zijn eerste vrije uitloop.

Wij kregen het gevoel dat we aardig wat terrein begonnen te winnen. Natuurlijk, hij is nog steeds schichtig en voorzichtig. Nog steeds bang voor mannen. Hoewel hij zich soms zelfs bij Hans aanbiedt voor een knuffel. Maar niet te lang en ook vooral niet te dichtbij.

Meneer Brigi, met Hans. Samen neus aan neus. Hij was zeker lief, maar zeker niet zeker.

Helaas, we moesten nu op zoek naar zijn verleden. We wilden weten of hij een chip had, dat zou het zoeken makkelijker maken. Maar toen hoorde ik dan ineens weer een verhaal van een vrouw die een totaal verwaarloosde hond van de weg oppikte en de reactie had van een hond die uit de auto was gedonderd, ermee naar de dierenarts ging, zijn chip liet uitlezen waar de naam en het telefoonnummer van de eigenaar op te lezen waren. Die eigenaar werd gebeld en wilde zijn hond héél erg graag terug. Een week later vond die vrouw diezelfde hond op diezelfde plek. Ze heeft hem meegenomen en hem nog een paar mooie laatste jaren gegeven. Zijn chip heeft ze nooit meer uit laten lezen.

Naar aanleiding van dit verhaal wilden we het voorzichtig aan doen. Alles met zekerheid weten voordat we Brigi terug zouden gaan brengen waar hij vandaan kwam. Als Brigi als vermist opgegeven zou zijn, zou het betekenen dat wij de hond gestolen zouden hebben.

7 oktober is Brigi 17 dagen bij ons. Vriendin brengt een geleende chip-scanner mee. Vakkundig haalt ze de scanner langs zijn voorkant. Scanner piept. Scanner geeft een getal van veel cijfers. Vriendin stuurt het getal door naar een vriendin. De vriendin van de vriendin stuurt het door naar de dierenarts. De dierenarts wil helpen, maar zegt wel: als alle gegevens kloppen, dan moet de hond terug naar zijn eigenaar. Mits die hem terug wil.

8 oktober. De eerste gegevens komen door. Brigi is negen jaar. Draagt een naam die ik hier niet ga noemen, omdat die te belachelijk is. En een belangrijk detail: hij is niet als vermist opgegeven.

We horen een tijdje niets. De spanningen stijgen.

Afgelopen donderdag komt het nieuws van zijn adres. Ik bekijk de plek op google maps en zie daar een pracht van een bosrijke omgeving. Ik voel iets borrelen. Als dit werkelijk zijn thuis is en de eigenaar zou hem terug willen, dan moet hij ook echt terug. Ik denk dat ik het wel dertig keer herhaald heb. Waarschijnlijk om mijzelf te overtuigen dat het vele malen beter voor Brigi zou zijn. Zo prachtig.

De vriendin van de vriendin woont niet al te ver van deze prachtige plek. Zij zal op zoek gaan naar de eigenaar. Pfff….

Ze vindt de plek. Maar vindt geen eigenaar. De mensen die er nu wonen, wonen er pas een week. De mensen die er daarvoor woonden hadden geen hond.

Onze vriendin belt ons met het feestelijke nieuws. We zijn blij.

Dierenarts laat weten dat er toch nog een telefoonnummer van de eigenaar is, dat telefoonnummer is hij verplicht te bellen.

De dierenarts belt het nummer. Het nummer bestaat niet meer. Het nummer is buiten gebruik.

Op vrijdag 18 oktober, vier weken nadat wij Brigi gevonden hebben, heeft Brigi een nieuw huis. Helemaal van hem, samen met katten, kippen en twee andere honden. Hij mag blijven. De dierenarts zet de chip over op onze naam en zijn nieuwe naam. Brigi-Kortleven-Molenkamp.

Onze grote dank gaat naar onze vriendin, de vriendin van onze vriendin en de dierenarts van deze vriendin. Zonder deze mensen hadden wij dit nooit kunnen doen. Het lijkt de oscar uitreiking wel.

De discussie is gestopt. Het doemdenken is voorbij.