Samoerai-wesp.

Ik zocht op het internet naar de herkomst van een wants en vond daarbij zijn volledig naam: Halyomorpha halys of Aziatische stinkwants. Het is dus een Aziaat. En deze Aziaat heeft geen vijanden in Europa. Of het moet de mens zijn natuurlijk.

Eigenlijk was mijn zoekterm: Waar dient de stinkwants toe? Het eigenlijke antwoord is: nergens toe. Er is (bijna) geen vogel die hem lust. Er is geen kikker die hem lust. Er is geen hagedis (ook niet de smaragd groene) die hem lust. En slangen, die eten ze ook niet. En dat zijn nou juist de vaste bewoners van de moestuin.

Ook zocht ik op of hij misschien kon dienen tot broodmeel of iets dergelijks, zoals wel meer insecten. Maar ook daar dient de stinkwants niet toe. En eigenlijk had ik het moeten weten, dat deze wants niet dient voor menselijk en/of dierlijk voedsel. Vriendin Ingrid had er ooit eentje in haar theepot zonder het te weten. Maar toen ze een slok van haar thee nam, ze vond het al heel vreemd ruiken, heeft ze liters water moeten drinken en handen vol drop moeten eten om van die smaak af te komen. En dan nog het verhaal van vriendin Zsuzsa die er eentje in haar mond had zonder het te weten. De wants zat tussen haar sla en viel niet op, maar toen ze hem doorbeet… nou ja, ik zal u de details besparen, maar het was zo goor dat ze bijna moest braken. De smaak heeft haar nog dagen achtervolgd.

Ik las ook: de geur van koriander. Maar wie van de geur van koriander houdt weet heel goed dat dit niet in de buurt komt bij de geur van een stinkwants.

Het is dus een bruin schildachtig insect met een ingebouwde stank-sproei-installatie. En hij houdt onder andere van tomaten. Nee, hij eet zich niet naar binnen maar maakt gaatjes in de schil. Dan gaat hij drinken tot zijn buikje vol is. Dan komt zijn zus, daarna zijn tweelingbroer, dan nog een broer, dan zijn moeder, dan zijn vader en als die allemaal hun buikje vol hebben komt de rest van de aangetrouwde familie met al hun kinderen. Als je pech hebt nemen ze zo een hele plant te grazen, waardoor de tomatenplant dood gaat. En als er nog wel tomaten aanzitten dan smaken ze naar wants. Stinkwants. Maar ook aubergine vinden ze niet te versmaden en pepers en paprika’s. Eigenlijk de hele familie van de aardappel. En snijbiet, die natuurlijk ook, hoewel dat dan weer geen familie is. Maar ook fruit, olijven en al het andere lekkers dat aan bomen of struiken hangt.

Omdat hij een Aziaat is, heeft hij weinig of geen vijanden. Geen beest die hem lust. Geen mens die hem lust. En als ik ze wil verjagen uit de moestuin trekken ze gelijk hun wapen. Een soort sproeipistool. En gadver de gadverdamme wat stinkt dat. De winkels staan sinds een paar jaar vol met spuitbussen met hun afbeelding erop. Maar wie wil er gif in zijn moestuin? Ik niet, dus dat gaan we niet doen.

Maar is er dan helemaal niets tegen deze stinkende onverlaten te doen? Jawel, onze kippen eten ze wel en nee, de eieren smaken er niet naar. Die kippen hebben waarschijnlijk zoveel zuur in hun maag dat het niet tot de eileiders kan komen. Dat vermoed ik, want eigenlijk heb ik er helemaal geen verstand van. Dus die kippen mogen dan zo af en toe de moestuin in, als is het een waar snackloket. Maar die komen dan weer niet hoog genoeg, ook al kunnen ze best hoog springen.

Toch is er een ander insect. Een ook Aziatisch insect dat korte metten kan maken met deze slurpende stinksoort. Zijn naam: Samoerai-wesp. Deze wesp is helemaal verzot op de eitjes van de stinkwants. Of beter gezegd, ze parasiteren op die eitjes. En met zo’n wesp is het dan natuurlijk snel gedaan met het nageslacht van de wants. Hij heeft deze naam te danken aan het feit dat hij uit Japan komt. Want voor de rest is het beestje totaal onschuldig. Hij heeft niet eens een angel.

In Noord-Italië zijn er proeven mee gedaan en tot groot geluk van de boeren en natuurlijk van kleine moestuinhouders, is die proef heel goed geslaagd. Het wordt nu alleen nog een kwestie dat deze samoerai-wesp hier zou willen wonen en een gezin zou willen stichten. Gezien de snoeihete temperaturen van de laatste tijd zou dat zomaar eens waar kunnen zijn.

Nu alleen nog zien of ik deze wesp, of de eitjes daarvan, ergens kan kopen. Dan wordt het alleen nog een kwestie van Japans leren.

En dan ook maar hopen dat deze wesp geen natuurlijke vijanden in Hongarije heeft. Mits hij een verborgen wapen heeft natuurlijk. Maar daar vindt de mens dan wel weer wat op.