Persoonsgebonden zaken.

Allereerst een nieuw paspoort. Dat noem ik een persoonsgebonden zaak. Daarvoor reisden wij vorige week af naar Budapest. Hoewel ik mijn bedenkingen had bij het weer, 40 graden in zo’n grote stad is voorwaar geen kattenpis, bleek dat de tijd erna de temperaturen niet veel gematigder zouden zijn. Dus we gingen. Met de trein. Eerste klas. Dat laatste had de oh zo aardige mevrouw van het treinkaartjesverkooploket ons aangeraden. Het toverwoord was airco.

Om half zes in de morgen vertrok de trein richting Budapest waar wij om kwart voor acht aankwamen. Volkomen onderkoeld. Mensen met ervaring hadden dan ook een hele garderobe bij zich, inclusief warme sokken. Ik moet er jaloers naar gekeken hebben. Vooral naar die vrouw met haar grote zwarte omslagdoek. Met opgetrokken benen was ze bijna helemaal ingepakt. Slechts haar voeten, die in warme sokken gestoken waren, staken er nog onderuit. Terwijl haar teenslippers onder haar stoel stonden. Die sokken had ze niet aan toen ze aankwam in de trein.

We stapten dus uit. Eenmaal buiten op het plein met heel veel banken, heel veel beton en geen boom te zien, kregen we de klap van de hitte die nog erger leek door de onderkoeling van de ruim twee uur daarvoor. Het verblijf in de stad was een geseling voor huid en geest. Eerst een pasfoto laten maken bij een winkel die daar speciaal voor aangewezen is. Nu is het zo, als je om vier uur je bed uitkomt, om vijf uur van huis vertrekt zonder ontbijt (dat zouden we gezellig in Budapest doen), ruim twee uur verkleumd bent geweest van de kou en daarna in de hel brandende zon stapt, je niet op zijn florissantst uitziet. Kreeg ik tien jaar geleden nog een borstel om mijn hele korte haar te kammen, dit keer was er geen tijd om in de spiegel even mijn doorgelopen mascara weg te vegen en mijn verwarde lange haren te kammen. Bij de ambassade vonden ze de foto gelukt. Een ieder begrijpt dat ik daar heel anders over denk. Het ontbijt overigens was gezellig, maar dat kwam niet omdat het lekker was.

De reis terug ging met enige vertraging, omdat we de trein hadden gemist. Niet omdat we te laat waren, maar omdat de trein van een ander perron was vertrokken dan aangegeven stond op het plakkaat op de muur. Bedenk daarbij 40 graden buiten, binnen geen verkoeling, maar wel honderden mensen (jong en oud) die zaten te wachten op hun trein. Die twee uur vertraging zal voorlopig nog wel even in ons geheugen blijven. Toen we dan wel op het juiste perron en in de juiste trein stapten bleek er een vertraging van een half uur te zijn. Precies waar de zon op het treindak brandde en de airco nog niet werkte, omdat de trein nog niet reed. Wij kusten bij thuiskomst om zeven uur in de avond zowel de vloer van ons huis en onze airco. Waarbij wij onszelf ook gelukkig prijsden dat wij onze paspoorten laten opsturen en hiervoor niet opnieuw naar Budapest zullen reizen om het vernieuwde exemplaar op te gaan halen. Gelukkig is het afhalen niet persoonsgebonden.

Wat ook persoonsgebonden is, is het aanvragen van een DigiD. Nu had ik mij er vorig jaar al in verdiept, maar dat hielp niet. Het wachten voor het maken van een afspraak, waarna de tijd weer verliep en je weer helemaal van voor af aan kon beginnen. Na vele pogingen gooide ik de handdoek in de ring, met alle verwensingen van dien. Maar alles wat je over jezelf wilt weten gaat via die methode. De methode die ik aan de kant had gegooid, omdat ik ook weet dat het niet verplicht is om een DigiD te hebben. Maar wel handiger. Nu de hitte ons toch vacuum trok in huis besloot ik mijn tijd te gaan gebruiken voor mijn persoonsgebonden activiteiten. En dit keer zou ik mij door niets uit het veld laten slaan, dat was zeker. Toen ik het eenmaal doorkreeg pakte ik die van Hans er ook maar bij, want ook zijn DigiD was al jaren verlopen. Voor Hans ging er een brief onderweg met zijn gegevens. Ik had een afspraak met de Nederlandse Ambassade in Den Haag om te videobellen. Ik had een afspraak om 12.40 uur en zat om 12.30 uur al startklaar met alle gegevens bij de hand. Maar om 12.50 uur had ik nog steeds geen contact. En omdat ze het daar ontzettend druk hebben is de tijd beperkt. Er begon iets in mij te borrelen. En ook een beetje te grommen. Ik voelde hoe dicht ik bij de oplossing was terwijl ik keek naar een beeld dat mij steeds weer opnieuw vertelde dat ik het opnieuw moest proberen. Toen ging de telefoon. Waar ik bleef. Ze zaten op mij te wachten. Mijn tijd was bijna verstreken. Ik was de wanhoop nabij. Oh nee, niet weer!! Ze zou een collega voor mij inplannen en ik moest proberen door het euvel heen te breken. Hoe? Geen idee! Maar ik bleef van alles proberen en toen ineens las ik de woorden: Alle medewerkers van de ambassade zijn in gesprek, een ogenblik geduld aub. En daar verscheen zij, mijn engel, een uur later dan gepland, maar ze was er. Met zwarte haren en een aardige snoet. Ze had haast, dat moet gezegd, want ik was “een zaakje tussendoor”.

Toen het eenmaal werkte logde ik direct in bij mijn persoonsgebonden gegevens. En wat zag ik daar? Twee pensioenen? Dat is mooi, want mijn AOW is met 1/3 gekort, omdat ik al 17 jaar in het buitenland woon. En nu ik toch nog binnen zat vanwege de hitte klom ik maar gelijk in de telefoon. Tja, het bedrag per maand is niet zo heel hoog vertelde de mannenstem, alsof ik het bedrag niet zelf gelezen had. Hij deed mij een aanbod om het misschien in één keer uit te keren. Ik mocht er nog over nadenken. Dat deed ik, één seconde. Gezien mijn leeftijd en mijn achternaam lijkt het mij zinvol het bedrag in één keer uit te keren, sprak ik langzaam. Nu ik nog leef lijkt het mij fijn ervan te genieten, je weet nooit hoe oud iemand wordt. Daar was hij het helemaal mee eens.

Het volgende persoonsgebonden gesprek verliep iets anders, maar zeker ook heel plezierig. Er is een wereld voor mij open gegaan. De gesprekken met de mensen van deze callcenters verlopen allemaal zo plezierig, dat ik tijdens deze oververhitte dagen wel elke dag een vraag zou kunnen verzinnen om met ze te bellen.

Ook vanmorgen, nadat wij ontdekten dat Hans nog een pensioen van 7 euro per jaar bleek te hebben. Naar later bleek nog uit de tijd dat er pensioenzegels geplakt moesten worden. Ook dat persoonsgebonden bedrag wordt binnenkort in één keer uitbetaald. De hitte blijft nog even aan. Eens kijken of ik nog meer persoonsgebonden activiteiten kan verzinnen.