Hardleers.

Het was in september van het jaar 2007. We woonden hier net een half jaar. Hans kwam binnenwandelen met goed nieuws: er wordt in Szigetvár een Hongaarse taalschool geopend en we kunnen ons nog inschrijven!! Tijdens de inschrijfdag, gelukkig nog allemaal in het Nederlands, was het een drukte van belang. Sommige waren nieuw, net als wij en andere woonden hier alweer enige jaren. Maar met elkaar hadden we een doel: die verdomd moeilijke taal leren.

Zelf was ik al een jaar bezig geweest met zelfstudie. Dvd’s, taallessen op het internet en boeken. Nou ja, boeken. 1 boek, maar dat bleek een antwoordenboek te zijn, het vragenboek bleek niet meer voorradig te zijn. Maar daar kwam ik later pas achter. Eigenlijk kun je wel stellen dat ik geen boek had, want aan antwoorden zonder vragen heeft een mens niet zoveel. Wel leerde ik elke dag een uur, met de dvd’s, want mijn stelling was: ik wil niet leven in een land waarvan ik de taal niet spreek. En die stelling had wel een beetje daadkracht nodig.

De eerste les in september 2007 werd druk bezocht. De tweede les ook en de derde les ook. Nathan, onze leraar, stelde voor om er twee groepen van te maken, want over de twintig leerlingen was best veel. En zo geschiedde. Wij verhuisden met een groep van zeven naar de middag. En alle zeven maakten we trouw ons huiswerk en verschenen elke week weer op tijd voor de les. De andere groep daarentegen werd steeds kleiner. Het waren vooral mannen (ja, sorry hoor) die ermee kapten. Een paar veel gehoorde kreten waren: “dit ga ik nooit leren” of “ik leer het wel van de mensen en op straat”. Daar gingen ze, een taalarmoedige toekomst tegemoet.

Al na het eerste seizoen ging de taalschool ter ziele, omdat er niet meer genoeg leerlingen waren. Nathan maakte nog een doorstart met ons, groep van vier (en we zijn nog steeds vrienden), ergens in een bovenzaaltje van een aftandse pizzeria waar het donker was en ongezellig en waar de koffie de hele nacht leek te hebben gekookt. Slechts enkele maanden mocht dit duren, want Nathan kreeg een mooie baan aangeboden in Budapest.

Ondertussen zochten wij naarstig naar een mogelijkheid om die verdomde taal toch te leren. Maar gelukkig had ik de lesboeken nog en ging al snel over tot weer een”zelfstudie”. Welnu, enkele jaren later vond ik een lerares die ik eigenlijk al jaren kende, maar waarvan ik niet wist dat zij ook privéles gaf. Ik werd aangenomen. En kreeg les via skype. En dat was maar goed ook. Want in het eerste jaar van de voortzetting van mijn Hongaarse lessen moest ik vooral “afleren”. Ik had die studieboeken anders uitgelegd dan de oorspronkelijke bedoeling was. Ik had mijn eigen taal ontwikkeld die niemand anders goed verstond dan ikzelf. Mijn woordenschat in de Hongaarse taal was zeker veel groter geworden. Alleen moet je dan wel verstand hebben van de vervoegingen. En dat had ik niet, dat verstand van vervoegingen. Hans luisterde de eerste lessen mee maar haakte af om zijn eigen redenen.

De privélessen vond ik best zwaar en de lerares werd nooit boos, omdat ik mijn huiswerk weer eens niet helemaal had gemaakt of helemaal niet. Maar daar kwam verandering in. Vriendin M kreeg al jaren privéles bij Timi (onze lerares) thuis. Maar door corona was dat niet meer mogelijk. We schakelden over van skype naar zoom en zo kon het dat zowel M als ik allebei vanuit huis met elkaar Hongaarse les kregen. Nu we toch samen les kregen werd ik wel fanatieker in mijn huiswerk. Want niets is zo lullig als met een mond vol met tanden zitten, terwijl de ander zich de pest heeft zitten leren. En niet veel later bleek dat dit ook voor M gold. We werden er beiden zeker beter op.

In 2022 veranderde er iets in de wet. Timi gaf les op de universiteit aan buitenlandse studenten en tevens privélessen aan ons en nog wat andere mensen. Dat mocht niet meer. Ze moest een keuze maken: universiteit of privéles. We voelden de bui al hangen. In paniek maakte ik een account aan bij Duolingo. Een programma waar bijna alle talen van de wereld te leren zijn. Ik begon als beginneling en vloog als het ware door de lessen heen. Gelijk een dolfijn door het water en gelijk een slang door het gras. Maar de eerste ergernissen kwamen al snel. Vreemde zinnen als: de kleuterjuffrouw vliegt boven de school of de politieagent zwemt onder het café (of zoals bij vriendin S die Grieks leert via Duolingo. Ik geef de aap een ijsje). Maar wat ik nog het meest miste was de communicatie. Een taal kun je lezend leren, maar je moet het ook kunnen uitspreken en dat is in het Hongaars nogal een dingetje.

Maar er kwam verlossing van de zijde van Timi. De lessen konden toch weer fijn opgepakt worden. Aan het begin van dit jaar kwam er een nieuw voorstel. Tja… goh… alles was in de tijd wel een stuk duurder geworden, zo ook onze lessen. Timi had nog twee Duitse damesleerlingen die op hetzelfde niveau zaten als M en ik. Timi wilde ons graag samenvoegen om zo de kosten een beetje te drukken. Na de eerste les met z’n vieren had ik er niet veel vertrouwen in dat het goed zou komen. Maar nu, ruim twee maanden later zijn we er blij mee. Ook Timi. Want iedereen schijnt het huiswerk fanatiek te maken. Na boek A1 -A2+- B1+en nu twee herhaal en vervolgboeken verder geef ik toe dat ik hardleers ben. Maar ik heb in de afgelopen 17 jaar (met helaas wat lange onderbrekingen) toch best wel wat opgestoken. Het gevoel dat ik het nooit zal leren, ebt nu wel een beetje weg. Dus blijf ik hardleers.