Naar de wasstraat.

Hij houdt niet van nagels knippen. Hij houdt niet van wassen, zeker niet met zeep. Hij houdt niet van kammen of borstelen. Hij houdt niet van zwemmen. Hij houdt niet van föhnen. En hij houdt niet van autorijden.

Hij houdt wel van rotzooien in de modder. Hij houdt ook van een natte jas die hij daarna afdroogt door in een bak met zand te rollen, zodat hij lichtbruin gepaneerd is. Hij houdt ook van op zijn rug rollen, heerlijk met zijn poten omhoog, het liefst op iets wat naar kadaver ruikt (muis, of rat of een ander dood dier) en kattenstront mag ook.

Dus waren alle onderdelen van de bovenste alinea nodig om hem van stinkende klittenbol weer om te toveren tot zichzelf.

Haar naam is Virág (Hongaars voor bloem). Ze is jong, wonderschoon mooi, lief en ontzettend handig. Ze hebben elkaar al vaker ontmoet, maar dat was gewoon bij ons thuis. Maar nu, eenmaal binnen in een kamer met een tafel en een bad, was hij haar toch even vergeten.

Iets meer dan een jaar geleden is Virág haar eigen salon gestart en, naar wat ik op de prijslijst zag, het meest in hele kleine soorten. Dus minder vies, minder haar en minder klitten. Hij werd een soort gezekerd op die tafel, zodat hij op zijn plaats bleef en er niet vandoor kon gaan toen hij die borstel zag. Ze sprak lief tegen hem en daar is hij nou juist heel erg gevoelig voor. De overgave kwam niet meteen, dat zeker niet, maar wel na enige tijd. Ze lichtte zijn staart op en vroeg of ze het haar daaronder, wat ooit eens hele mooie flanken waren, moest kammen of knippen. Nou, ik ken die achterkant van hem en die bewerk ik ook met een schaar, alleen wel wat minder professioneel, dat geef ik toe. Daarom kwam de schaar er aan te pas.

De berg met haar werd steeds hoger daar op die tafel. Het leek even of hij uit twee delen bestond. Met en zonder poten. Ik werd gelukkig van die berg, want die kan hij dan in huis niet meer verliezen. Eenmaal klaar met knippen en kammen en borstelen, werd hij wat meer gelaten, zijn halve ik.

Eenmaal in bad werd hij ook weer gezekerd. Een vrouw met ervaring, want anders was hij toch echt gevlucht. Maar dat kon niet meer, dat vluchten. We zagen het zand en de blubber met het water zijn jas uit spoelen. Nog even lekker inzepen voor de algehele wasbeurt, inclusief massage. Daarna weer uitspoelen en zowel de vloer als plafond als Virág zelf dropen van het water. Bij kleine hondjes heeft ze daar toch iets minder last van.

Eenmaal terug op tafel stroomde de warme lucht van de grote föhn door zijn haren. Hij begon haar zelfs lief te vinden en gaf haar een flinke lik, wat we met z’n allen toch weer zo vertederend vonden. We begonnen hem weer te herkennen. Het ras dat hij eens was kwam langzaam weer tevoorschijn. “Hij heeft de flanken van een leeuw” zei ze. Maar toen ik zijn achterkant zag moest ik toch meer aan een beer denken. Daar was ze het ook wel mee eens. Nog even de nagels knippen (wat bij ons met vier handen nog niet eens lukt), daarna mocht hij dan van tafel. Na bijna twee uur was hij er weer. Bence, een bordercollie die weer teruggekeerd was in zijn gewone hoedanigheid als hond.

Waar een borstel, een schaar en een wasstraat toch allemaal niet goed voor is.

En nu alles er tussenin.