Precies op tijd.

Ja, wat is nou eigenlijk precies op tijd? Ik wilde het al jaren. Maar het kwam er gewoon niet van. Steeds was er wel weer iets dat aanspraak wilde maken op de spaarpot. Eerst was het een andere auto. Het was een kwestie van de juiste auto met de juiste prijs te vinden. Maar toen de energie crisis aanbrak stond het volgende alweer in de rij. En zo kwamen de zonnepanelen weer bovendrijven, die we steeds maar weer in de kast hadden geparkeerd, omdat we het naar verhouding veel te duur vonden. Alles hadden we rond. Alle berekeningen, uitleg van gebruik, behalve de handtekening. We namen een wijs (nou ja wat is wijs?) besluit. De handtekening werd gezet en zo verdween die andere auto, figuurlijk gesproken, ineens op het dak. Een auto kost steeds meer, terwijl die panelen wel wat op kunnen leveren. En onze oude auto rijdt nog steeds, zij het met soms wat mankementen.

In de tussentijd worden onze zomers steeds maar heter. Airco was voor ons geen optie, teveel energieverbruik voor een beetje koele lucht in huis. U snapt het waarschijnlijk al, de airco is er toch van gekomen, omdat we nu toch zonnepanelen op het dak hebben liggen. Maar ondanks de grote hitte gebruiken we die airco niet veel, omdat het in huis dan weer niet al te koel mag zijn als je ineens bij 38 graden naar buiten stapt. Maar het geluk is dan weer wel, dat wij de airco tijdens koele avonden op warme lucht kunnen zetten. Helemaal geen slechte aanschaf vonden wij en vinden wij nog steeds.

Ondertussen begon de spaarpot zich weer een beetje te vullen en op een maar reparaties na rijdt de auto ook nog steeds goed. Hans vond op het internet de naam van een man wiens professie precies was wat ik al die tijd al zocht. We maakten de afspraak dat hij ergens begin september langs zou komen. Hij verscheen met meetlat, notitieblok en natuurlijk een rekenmachine, want voor niets gaat de zon op. Zwetend en zuchtend, want het was een onaards hete dag, kwam hij tot een slotsom en prikte een datum. Die slotsom was even slikken maar we hadden nu nog vier maanden om de spaarpot wat aan te vullen.

En afgelopen donderdag om kwart voor tien was hij daar dan. Alle materialen keurig in dozen en zijn gereedschap geheel op orde. Eerst begon het boren en schroeven voor de nieuwe rails en al snel werden daar de nieuwe “lappen” in gehangen. Vreemd genoeg maakte het aanzicht van deze “lappen” mij al helemaal blij. En ook deze keer was het puffen en zweten voor hem, omdat het op deze dag voor een winterdag ook weer onaards warm was. 17 graden voor 4 januari is niet geheel of geheel niet normaal. Hij maakte zijn werk af in t-shirt en om half vier kwam er een grijns op zijn gezicht. De klus was geklaard. Maar wie niet grijnsden waren de kippen. Ik heb geen enkele kip ooit zo bescheten zien kijken.

We begonnen te slepen en te sjouwen met planten die al sinds november in huis stonden. Van die exemplaren die in de winter niet buiten kunnen blijven. Ik tuigde de laurierboom af, die sinds enkele jaren dienst doet als kerstboom. Ook stonden er nog een paar planten buiten. Er was haast geboden want de weergoden voorspelden niet veel goeds voor de komende tijd. Sneeuw, ver onder het vriespunt en een snijkoude wind.

Inderdaad, precies op tijd is de wintertuin, voorheen ons terras aan de huiskamer, klaar. Helemaal ingepakt met zeildoek en grote ramen. Dicht voor de wind en dicht voor de kou. De sneeuw viel afgelopen maandag en dinsdag. En de kou? Het was vannacht -12. Buiten en in de wintertuin -1. Deze ingreep heeft zijn/haar sporen nu al verdient.