Auteur: miepkortleven

Ik leef en woon in Hongarije waar genoeg ruimte is voor 2 honden, 2 katten en tien kippen.
Geplaatst op

Per seconde wijzer.

Daar zaten we dan. Dinsdagavond 10 september. Klokslag tien voor acht. We hadden extra vroeg gegeten om geen seconde van deze wijzerwordende kwis te missen. Normaal gesproken roepen wij onze antwoorden al voordat de kandidaat heeft geantwoord. Maar dit  keer hielden we ons stil. Hij kwam op als tweede kandidaat. We waren het met elkaar eens dat hij er goed uitzag. Vooral zijn grote krullenbol hadden ze waarschijnlijk stevig in de lak gezet. Je kijkt anders, dat is waar. We hoorden een beetje zenuwen in zijn stem en daardoor leek het alsof hij nogal kakineus sprakt. Maar gaande de vragen en de goede antwoorden ontspande hij. Alleen bij Beyoncé heb ik even geschreeuwd, maar gelukkig herstelde hij dat zelf snel. Na een kwartiertje zat het erop. Alle vragen goed beantwoord, alle jokers gewonnen en extra seconden voor de volgende ronde.

Direct na afloop rinkelde de telefoon van alle kanten. Ja, ja we hadden het gezien en ja, ja we waren ontzettend trots. Daarom zaten wij zowel woensdagavond als donderdagavond in dezelfde opstelling keurig om tien voor acht op de bank. Margreet, die een weekje kwam logeren, werd meegesleurd in de wereld van de kwis. Ze werd er helemaal enthousiast van. Vooral ook omdat hij het zo goed deed. Tweede ronde, alle antwoorden goed nog meer jokers nog meer extra seconden. De derde ronde werd een kopie van de eerste twee, hoewel hij jokers inzette die hij helemaal niet nodig had, omdat alle antwoorden goed waren.

Toen kwam de vraag van Herbert Dijkstra: ga je door naar de vierde ronde? Hij dacht 1 seconde na en vertelde dat hij dat niet ging doen. De bril van Dijkstra vloog als het ware door de studio, omdat zijn ogen zo groot werden van ongeloof. Wat? Je hebt een zee aan seconden over! Je hebt 17 jokers! Maar Milan, ons kleinkind, bleef bij zijn besluit dat hij daarvoor al had genomen, drie ronden meedoen en dan kappen. Ook wij vielen van verpletterende verbazing van de bank. Maar eerlijk is eerlijk ook een kleinkind heeft recht op een eigen besluit. En ondanks dat besluit is Hans een apetrotse Opa en ik een apetrotse Stoma, wat ook wel een afkorting is voor Stiefoma.

Mip

Geplaatst op

Even bijpraten.

Het was eind Juni toen wij Bence voor een week terugbrachten naar zijn eerste baasjes. Een kleine pup alleen achterlaten met drie volwassen honden leek ons niet zo’n goed idee. Natuurlijk werden alle beesten verzorgd door Brigi, maar die heeft  geen tijd om hele dagen bij ons op het erf door te brengen. We gingen een weekje naar Nederland.

Het weerzien met zijn naamgenoot Bence was hartverwarmend en werkelijk om tranen van in je ogen te krijgen.

Bence en Bence samen in één bed. De liefde was geheel en van beide kanten.

Onze eerste avond in Nederland brachten we door bij onze vriend John in Rotterdam, die voor een verrassingsweerzien had verzorgd. Het Italiaanse restaurant van Franco is al een tijdje verhuisd naar Rotterdam en het was daar dat ik bijna doodgeknuffeld werd door Frranco zelf. Het weerzien was geweldig, het eten fantastisch en de sfeer zo niet nog heerlijker.

Franco kon zijn ogen niet geloven en hield mij lange tijd in de wurggreep.
En natuurlijk ook een flinke schouderklop voor Hans.
Vlaardingen. De stad waar we allebei geboren zijn. Na een ronde langs ouderlijke huizen en andere plekken waar we gewoond hebben kwamen we aan bij de nieuwe Waterweg, waarlangs het Delta Hotel al sinds mensenheugenis gelegen is. De schepen en de geur van brak water riepen weer veel herinneringe op En daarom natuurlijk, eerst een broodje kroket!

Nog diezelfde dag werden we, als waren we Prins en Prinses, ontvangen bij zus Ineke en zwager Koos. Helaas ben ik hiervan de foto’s kwijt. Net zoals die van de geweldige picnic aan de Vlaardingse vaart met oude vrienden. Jammer, misschien vind ik ze nog ergens.
(Kijk lieverd, even zoeken in mijn eeuwige archief en floep…daar is die foto dus…..)

zaterdagavond. Weerzien met de dochters en schoonzoons vlak bij het Feijenoord Stadion. Het was fijn om Annatasja en Mitone weer eens live in de armen te sluiten. Want ondanks dat skype een hele mooie uitvinding is voelt dit toch wel anders en echter aan.
Zondag. De dag dat mijn oudste zus Riet haar 80ste verjaardag vierde en de reden voor onze reis naar Nederland. Een mooie dag die er voor zorgde dat de hele familie weer eens helemaal compleet was. Het feest aan het haringsvliet had op geen mooiere plek plaats kunnen vinden. En hier dan na heel veel jaren alle zussen weer herenigd en daarom ook samen op de foto.
Op zondag 1 juli overleed Bence aan een niet te stoppen vorm van kanker. Hij werd slechts 17 jaar jong. Een mooi kind. Een bijzondere jongen met veel talenten. Basketbal en muziek waren twee van die talenten. Maar bovenal was hij een sociaal intelligente jongen die een voorbeeld voor alle mensen was en die wij voor altijd in ons hart hebben gesloten. Zijn naam leeft voort in onze jonge border collie, Bence. De wake bij de sport- en muziekaccademie in Pécs was indrukwekkend.
Hij groeit en groeit. Soms in de hoogte, soms in de lengte, maar het lieve smoel blijft nog steeds hetzelfde.
Tja en als je dan thuiskomt gaat het gewone leven weer door. Een tiental kuub hout, gezaagd en gekloofd, om er de komende winter weer warmpjes bij te zitten. En dat bij temperaten van ruim van boven de dertig graden.
Tuinschatten. Geplukt in de vroege morgen. Altijd weer om heel blij van te worden.
Leermomenten. Een jonge hond moet veel leren en vooral leren luisteren en als hij dat dan goed doet is er altijd een beloning te geven.
Voor de derde keer, sinds wij hier wonen, waren ze er. Esther, Bert, Iva en Daan. Wat groeien die kinderen toch donders snel. Maar wat zijn ze leuk geworden in die groei.  Bert weet nu ondertussen alles van walnoten. Hoe ze te kraken (2,5 kilo schoon aan de haak is heel veel) en hoe ze tot olie te persen. Bert is een man van oplossingen en inderdaad is hij gaan nadenken hoe het allemaal nog efficiënter kan. Esther daarentegen is de praktische en weet voor heel veel dingen andere oplossingen. Mijn leermomenten waren daarom veelvuldig. Het was heerlijk dat ze er waren.
Tussendoor. Een fantastische lunch bij vrienden Marjanne en Kees. Kees kan toveren, echt waar. Wat kan die man zalig koken!
Pip met zijn opvolger. Pip is de hond van de kruiwagen. Zolang hij er in zit, blaft hij er niet tegen. En Bence is nu in de leer hoe je heel makkelijk door de tuin gereden kan worden zonder de baasjes voor de voeten te lopen.
Hornaarsnest. In de garage. Niet fijn, zoveel van die groot uitgevallen wespen. Met hoeveel ze waren weet ik niet, maar het waren er echt heel veel. Toch, de schoonheid van hun bouwwerk is geniaal. Wat een vakwerk. Helaas hebben ze dit bouwwerk niet af kunnen maken, omdat Hans, mijn held, er de spuitbus op moest zetten. We waren niet meer welkom in onze eigen garage en dan moet je toch maatregelen nemen.
En ineens waren ze weer terug. Omdat Arwen, met groot succes trouwens, de vierdaagse van Nijmegen had gelopen, zagen hun vakantieplannen er dit jaar anders uit. Ze waren in buurland Oostenrijk en dan is het niet al te ver meer naar Gerde. Een andere reden was dat het stenen paadje, dat elk voorjaar grondig wordt schoongemaakt, er dit voorjaar bij ingeschoten was. En daarom best wel een goede reden om nog even twee weken te blijven.
Beau controleerde of alles wel goed ging. Bence kijkt toe van onder te struik.
Samen pasta maken. Zo’n keukenhulp is altijd welkom.
De lange lappen, dat is even wennen. Maar alles kwam goed.
Hitte bestrijden wij zo! Tuindouche vol aan, hondje stevig in de armen en koelen maar.
Drie donderstenen in volle galop. Pip doet met dit spel niet meer mee. De kuiert er gezellig achteraan.
Wachten en blijven. Een van de moeilijkste opdrachten. En daarna sprinten.
Muziekfestival in het zwembad. Wat een geweldig combinatie. Dansen bij temperaturen van 34 graden is best niet fijn. Maar swingen op fantastische blues in koel helder water, is een mooie ervaring.
Het was ook lekker vol, dat bad.
Ook de overburen konden swingend genieten in het water.
Om toch nog het lekkere wandelgevoel te ervaren vertrokken Arwen en ik twee ochtenden om zes uur de akkers in. De eerste ochtend was goed en de tweede eigenlijk ook wel. Maar de regen van de vorige avond had de grondsamenstelling toch iets veranderd. Schoenen met plateauzolen lopen niet echt makkelijk. Maar het was de wandeling meer dan waard.

Vanmorgen zijn Ron en Arwen vertrokken. Ze hebben een spoor van klussen achter gelaten. De voortuin is weer de voortuin. De takken van de bomen die Hans snoeide en Arwen verzamelde en opbond, liggen te drogen. Ron legde bij de poort zijn eigen Abbey Road aan van loodzware betontegels in de bloedhitte. Deze en nog heel veel andere klussen zijn nu geen klussen meer, maar zoet gedane arbeid.

Mip.

Geplaatst op

Meeting Bence.

Het was op de dag dat we me de tong naar Pécs reden toen mijn telefoon rinkelde. Het was onze vriend Zoltán met de vraag welke kleur Hans graag wilde. Zwart/wit, bruin/wit of grijs/wit. Ik vertelde over Hans en zijn tong en dat wij nog geen idee hadden wat de gevolgen zouden worden als het niet goed bleek te zijn en dat ik ook niet precies wist wat het vervolgtraject zou worden. Een slag om de arm, dat was eigenlijk mijn antwoord op een vraag die mij niet gesteld werd.

Toen de tumor verwijderd was en Hans met draden in de tong toch wat vreemd sprak, waren we natuurlijk al voor 90% opgelucht en daarom kon de kleur nu ineens wel besproken worden. Door mij in dit geval, Hans hoefde alleen maar te knikken. Ik pakte mijn telefoon, toetste het nummer in en vertelde over de opluchting dat tumor heel zeer waarschijnlijk er eentje van goede aard was. Ook Zoltán klonk blij en wel om twee redenen. De eerste omdat het allemaal wel goed komt met die tong en ten tweede omdat het antwoord bruin/wit was.

In eerste instantie was ik er niet voor, nog een hond erbij. Ook al kregen we hem cadeau voor bewezen vriendschap. Nu is het wel lastig om een cadeau voor bewezen vriendschap af te slaan, dat weet ik natuurlijk zelf ook wel maar drie hadden we als grens gesteld. Hans’ tong genas snel, zelfs zo snel dat hij mij een brede uitleg gaf waarom we het wel moesten doen. Pip is oud maar de allerbeste leersmeester die we in huis hebben. Die neemt ons ontzettend veel werk uit handen en we houden er een mooi opgeleid exemplaar aan over. Tja, daar had hij een punt. Want eerlijk gezegd zie ik zowel Sissie als Beau niet een hond onder hun hoeden nemen om daar nou eens lekker een volgzaam type van te maken. Om mij nog meer te overtuigen moest ik mee voor bezichtiging. En daar liepen ze, acht kleine donderse bordercollies met een geweldige vader en een wel heel grappige moeder. Door familieomstandigheden waren de baasjes te laat geweest met de prikpil en bedreven de honden genoegzaam de liefde met een worp van acht in één keer als resultaat. Tja, ik zou natuurlijk kunnen doen alsof het mij helemaal niets deed. Maar jezus, wat waren ze leuk en wollig en mollig en grappig en lief en donders tegelijk. Om zelf geen keuze te hoeven maken vertelde ik Hans dat hij de keuze maar moest maken en dat ik me daar helemaal buiten zou houden.

En maandagmiddag was het dan zo ver. Bence, zeven weken jong maakte vanaf de eerste seconde indruk. Op zowel de honden, de katten (binnen twee minuten een haal over zijn neus, is toch best snel) en een indrukwekkend ontmoeting met haan Bruno. Hij weet in ieder geval wat zijn plaats is. Ben alleen bang dat zijn onderzoekende karakter hem toch zal drijven naar nog meer onderzoek. Pip doet zijn best en zal hem zeker ver brengen. De andere twee moeten nog even wennen maar de toenadering is geheel van de zijde van Bence. Het gaat vast heel mooi worden.

En oh ja, niet geheel onbelangrijk, gisteren kwam de bevestiging dat de tumor 100%  goedaardig was.

Mip.

Meeting Bence.
Meeting Bence.
Meeting Bence.
Meeting Bence.
Meeting Bence.
Meeting Bence.
Meeting Bence.
Meeting Bence.
Meeting Bence.
Meeting Bence.