Een hond met hele grote tieten en een vrouw zonder benen.

Het was al sinds de dood van onze hond Beau, dat Hans het internet afzocht naar een geschikte hond. De hond moest wel aan bepaalde voorwaarden voldoen. Zo moest het een reu zijn, omdat Sissi (zelf een teef) geen teefjes om haar heen kan verdragen. Mannenhonden kan ze beter de baas, dat bewijst ze nu al ruim elf jaar. Vervolgens mocht de hond geen pup zijn, maar enkele jaren oud. Bijvoorbeeld achtergebleven bij een overleden baasje die altijd goed voor hem had gezorgd en er niemand zou zijn die de hond dan op zou kunnen vangen. Of iemand die naar een verzorgingstehuis moest en dat die hond dan weer niet mee mocht. Nou ja, zoiets. Een hond dus met een goed verleden maar zonder mooie toekomst.

Vorig jaar wandelde zo’n hond ons leven binnen. Levend op straat, waar wij hem vanaf plukten. Een ieder die ons kent weet van dit verhaal en wie het verhaal niet kent doet er goed aan om op dit blog terug te zoeken naar “Meeting Brigi” en nog wat verhalen over deze hond. Ik waarschuw alvast, het liep niet goed af. Niet dat de hond dood is gegaan maar omdat hij terug moest naar zijn afschuwelijke eigenaar.

Hans bleef dus zoeken en vele foto’s zijn mij getoond als hij weer dacht een geschikt exemplaar te hebben gevonden. Dan waren mijn eerste vragen: hoe oud? Mannetje? Hoe ver weg? Want Hongarije is nogal een groot land, dus kunnen honden ook heel ver weg wonen. De meest bezochte pagina was die van “Bordercollies in Hongarije”. Allemaal heel nooddruftige dieren en smoeltjes om te zoenen, maar allemaal opsloten in kennels, omdat ze in de opvang zaten. Toch kwam het er niet van.

Ook het dierenasiel in Pécs heeft een heel eigen en zeer uitgebreide pagina op het internet. Het uitgebreide komt door de enorme hoeveelheden honden die daar zitten. Na het zien van een foto met een heel leuk koppie togen wij naar Pécs, waar wij hartelijk werden onthaald en meteen de gelegenheid kregen om met deze hond een stuk te gaan wandelen. Daar liepen wij dan, op het prachtige terrein van het asiel, aan de riem een stuiterbal die tijdens zijn sprongen probeerde zich uit zijn halsband te wurmen. Een soort getoupeerde veldmuis met het ego van een bullterrier. Ik noemde hem Fluf, wat eigenlijk een veel te lieve naam was voor deze groot uitgevallen chiwawa. De medewerker van het asiel keek een beetje teleurgesteld en daarom wilden wij er nog wel even over nadenken om twee dagen later terug te keren met onze eigen honden met de mededeling dat wij deze “Fluf” niet wilden maar ons oog hadden laten vallen op een andere hond. Zijn naam was Rickie, een prachtig geheel zwarte hond ter grootte van onze eigen honden.

De wandeling met Rickie duurde kort. De hond was zo afschuwelijk bang, dat hij iedereen omver trok om zich in de bosjes te kunnen verschuilen. Alleen een verzorgster van het asiel, die het beestje al 1,5 jaar verzorgde, kon bij hem in de buurt komen. Nu was het de bedoeling dat we na een eerste wandeling een wandeling zouden maken met één van onze honden erbij en daarna alle twee de honden erbij. Maar zover kwam het niet. Hans’ hart brak bij het zien van zoveel angst en niemand kon echt uitleggen door wie en waarom deze hond ooit zo mishandeld is geweest. Zijn verzorgster bracht hem terug naar zijn hok. Rickie liep dartel en vrolijk met haar mee.

“Pling” daar verscheen een bericht op het scherm. Iemand had Hans’ oproep gelezen op een bordercollie-site en schreef dat hij had wat Hans zocht. Een hond van drie jaar oud, reu (is mannetje voor wie dat niet weet) en werd opgevangen door iemand die er eigenlijk geen tijd voor had. Een paar leuke foto’s gaven de doorslag. Daarmee weet je natuurlijk niet welk karakter de hond heeft, maar het zag er allemaal heel lief uit. Maar de hond woonde wel 220 km bij ons vandaan, dus zeg maar 440 km want je moet ook nog terug naar huis.

De geschiedenis van deze hond komt er in het kort op neer: de schoonouders van deze man moesten verhuizen, omdat beide benen van zijn schoonmoeder waren geamputeerd. Daardoor kon de hond niet mee verhuizen. De man in kwestie beloofde zijn schoonouders om een goed tehuis te zoeken voor deze hond. Verder had de hond geen paspoort en geen chip. We besloten om het er op te wagen maar moesten nog even bekijken wanneer we de hond zouden ophalen.

Gisterenmorgen vroeg “pling” in het bericht stond geschreven of Hans het misschien een goed idee vond als zij ergens op een plek konden afspreken en dat ieder zodoende 110 km zou rijden. Heel mooi plan. Maar of dit dan wel meteen kon. Snel een bench achterin de auto en zo reed Hans op een zonnige woensdagmorgen vanaf huis richting Szekszárd en vertrok er een man vanuit Kecskemét ook richting Szekszárd naar een voor beiden onbekende ontmoetingsplaats.

Hans belde mij vrolijk op met de mededeling dat hij de naam van de hond al wist. Lotusz. Lotusz? Maar dat is een meisjesnaam! Maar toen bedacht ik dat wij Brigi, die een reu was, toch ook een meisjesnaam hadden gegeven. En later weer vrolijk “die bench was helemaal niet nodig. Die hond zit keurig naast mij op de voorstoel”. Ik werd zenuwachtig van al dat wachten en liep maar wat heen en weer tot de auto voor de deur stopte. Ik had een riem met halsband in de aanslag (omdat de meegenomen halsband veel te groot was) en reeg het mooie koppie in de halsband. De hond sprong vrolijk met mij mee, ik aaide en de hond liet de buik zien. Wat? Wat een enorme tieten heeft deze hond! Die moet nog maar net gejongd hebben!

Vanmorgen bij de dierenarts vertelde ik dat de hond geen chip had, geen paspoort, dat zij ca 3 jaar oud was, Lotusz was genaamd maar nu Brigi werd genoemd en uit de buurt van Kecskemét kwam. De dierenarts nam zijn chiplezer, keek mij aan en zei: deze hond heeft wel een chip. Ik kreeg een hartverzakking want hiermee hadden wij heel slechte ervaringen. De dierenarts keek naar de gegevens en knikte dat het klopte wat ik had verteld. Op welke naam? Op die van jou? Of die van Hans? En wat was de nieuwe naam van de hond ook alweer?

De hond staat nu op onze naam en heeft haar eigen paspoort. Maandag mag zij onder het mes voor sterilisatie. We gaan er zo een glas op drinken. Ik vraag me trouwens wel af of het verhaal van die geamputeerde benen dan wel klopt.