Maand: juli 2025

Anders dan doet vermoeden is Gino Vanelli geen geboren Italiaan. Hoewel zijn raven zwarte haar in weelderig krullen zijn hoofd sierde, zijn borstharen als krullend prijkbontje uit zijn openstaande overhemd staken en zijn okselhaar als ouderwetse gootsteenborstels uit zijn korte mouwen duidelijk zichtbaar waren, was hij geen Italiaan. Wel was hij zanger en geen onverdienstelijke ook. People Gotta Move, ergens in 1974 een grote hit. Maar zelfs als ik het nu nog hoor word ik er blij van. Gino Vanelli is wel een Canadees, met Italiaanse roots, dat dan weer wel. Eigenlijk is niets zoals het lijkt.

Er bekroop mij een vermoeden. Nu ben ik van alle genders, niet eentje uitgesloten, maar het bezit van twee kleine damespoesjes leek me heel leuk. Vooral ook omdat onze vorige poezen twee uitzonderlijk leuke dames waren. Nu waren deze nieuwe poezendames zó klein dat het geslacht zich niet helemaal liet raden. Maar de rode groeit wel iets sneller dan de grijze. Op een zonnige dag in juli keek ik toch nog eens goed tussen de achterpootjes. Was het waar wat ik daar zag? Ja, het was waar. Super klein, maar ze zaten daar wel in dat hele kleine kattenzakje: Balls!! Onze Dzsina (spreek uit als Gina) is dus helemaal geen kattemeisje. Zijn naam is direct verandert in Dzsino (spreek uit als Gino, Hongaars is nou eenmaal een andere taal). U leest het al, ook in dit geval is niets zoals het lijkt.

Nu gingen we ons natuurlijk al bezinnen. Wanneer moet de schaar daarin? Want twee hele lieve schattepoezen die broer en zus zijn, hebben geen idee wat incest is.

Ondertussen groeien ze door. Hoewel ze natuurlijk nog heel klein zijn. De wasbeurten van hondenmoeder Sissi laten ze helemaal welgevallen. Tot ze helemaal zeiknat zijn en er wel genoeg van hebben. Ze spelen, ze rennen, ontdekken dat een moederkip met kuikens levensgevaarlijk is en dat een boom daarvoor een hele veilige plek kan zijn en ze ontdekken ook dat de hondenvoerbak voor honden is, vooral als er voedsel inzit. Voor opgetrokken hondenlippen kun je beter maar even benen maken, weten ze nu. Er bestaat een boek “De ontdekking van de hemel” maar hier vindt toch echt de ontdekking van het paradijs plaats. En tussendoor, als ze moe zijn, liggen ze verstrengeld in elkaars pootjes, spinnend te groeien. Aan ingrepen van dierenartsen moeten we nu nog maar even niet denken.

Van de week, op een avond, het was al na achten, stapten Vali en Zoli (de ouders van onze hond Bence) samen met Gergely de tuin in. Nieuwsgierig geworden naar die leuke kleine poesjes. De oh’s en ah’s vlogen over en weer. Ik vertelde de grap van de rode poes die nu toch echt een kater bleek en dat zijn naam heel makkelijk van vrouwelijk naar mannelijk kon worden omgezet. Ze pakte Zsófia op en wandelde een stukje met de kleine poes in haar handen, aaide haar en kroelde haar. Toen er ineens een daverende lach te horen was. Ik was te ver weg en verstond het allemaal niet zo. Maar met elkaar was die gein zo aantrekkelijk, dat ik wel wilde weten wat er nu zo leuk was. Vali, met tranen in haar ogen. Ze had het poesje op de rug, pootjes wijd. En daar zag ik het. Het begin van een piepklein kattenzakje. Gevuld met: Balls!! En dan blijkt maar weer, niets is wat het lijkt.

Nu had ik het verhaal over Gino Vanelli, maar dit verhaal gaat over Sophia Loren helemaal niet op. Die is gewoon wat het lijkt. Italiaans en prachtig. De twee mooie kattennamen die we hadden verzonnen voor twee schattige kattenmeisjes zijn beiden van gender verandert. Zsófia wordt Zsózsó. Dzsina wordt Dzsino. Het is niet anders. En we zijn er nog steeds stikblij mee.

De namen zijn in het Hongaars geschreven maar worden (bijna, nou ja bijna) hetzelfde uitgesproken. De gedachte gaat uit naar Italie. Twee beeldschone vrouwen die menig mannenhart en natuurlijk ook vrouwenhart sneller hebben laten kloppen. Welnu, onze harten kloppen ook sneller nu. Ze zijn gisteren gebracht.

Ze werden vervoerd in een piepklein mandje, waar de airco in de auto probeerde de bloedverzengende hitte buiten te houden. Ze werden er zelfs wat klaaglijk van. Maar Nuria heeft ze in goede gezondheid afgeleverd. De grote lieve schat.

Ik had al een bench klaargezet, met een kussentje voor de zachtheid, water voor de dorst en eten voor de trek. De waterbak was dan weer zo groot dat ze er samen een bad in konden nemen, die heb ik maar direct verruild voor een hele kleine versie. Wie wil eruit zien als een verzopen kat?

Ondertussen was hond Sissi in opperste opwinding, haar moederhart klopte net zo snel als dat van ons. Maar haar grote tong (ten opzichte van de kleintjes) begon ze verwoed met wassen, waardoor de kleine drommels als het ware om donderden. Het blijft toch altijd afwachten hoe honden kunnen reageren. Want hoewel ze met katten opgegroeid zijn weet je nooit hoe ze zullen reageren op de babyversie ervan. Acht weken zijn ze en wij gaan weer eens meemaken hoe dat ook alweer was, kittens over de vloer. De gordijnen hangen in ieder geval al in de knoop, de rest zien we wel. Oh ja en de mooie vaas op het bloementafeltje staat nu toch wel iets veiliger boven op de kast.

Vandaag zijn ze voor het eerst in huis en we hebben afgesproken dat we de opvoeding streng houden. Maar of dat gaat lukken is nog niet helemaal zeker.

Dzsina en Zsófi op onderzoek

Als ze slapen zijn ze best goed te hanteren.

En zie Hans eens blij zijn. Maar dit heeft niet alleen te maken met deze twee spetters. Het heeft namelijk ook te maken met het feit dat de arts eindelijk na 1,5 week een email heeft gestuurd met wel héél goed nieuws. Hij hoeft namelijk niet opnieuw onder het mes en mag over een half jaar op controle komen. Onze eigen huisarts heeft toch niet helemaal de juiste diagnose begrepen. Ach, dat ligt achter ons, we kunnen nu weer vooruit!