Het was in de zomer van 2008. Op een mooie zonnige dag. In de schaduw van de notenboom. We kenden elkaar sinds september van het jaar 2007. De Hongaarse school, waar we les kregen en de hoop hadden deze taal op die manier goed te leren. Zij woonden toen al negen jaar in Hongarije. Peter en Edith. En wij waren de nieuwkomers. Peter noemde Edith É en Edith noemde Peter Pé. Maar aan zo’n persoonlijke benadering waren wij op die dag in die zomer van 2008 nog niet toe.
Wel was het grappige verschijnsel dat wij bij onze honden ook alleen de eerste letter van hun naam gebruikten, omdat dit zo lekker bekte op “ga je mee”. Het sein om te gaan wandelen. Dus werd Pip Pé en Jolene J (uitgesproken als Jay), gaan jullie mee?
Omdat Edith en Peter niet echt om de hoek wonen was de uitnodiging voor een lunch heel vanzelfsprekend. En een beetje uitsloven mag best als er mensen komen lunchen die van lekkere dingetjes houden. En er was gespreksstof zat om nog een hele week door te komen. Hun ervaringen in het voor ons nieuwe Hongarije waren voor ons dan ook heerlijk om naar te luisteren. Soms ook tenenkrommend, omdat onze culturen toch niet zo heel veel op elkaar lijken. Maar natuurlijk ook ons verleden en wat ons zoal naar Hongarije had gebracht.
Dus wij maar praten en eten. Pip werd daar ondertussen een beetje onrustig van. Legde zijn frisbee aan mijn voeten en bleef net zo lang naar mij staren tot ik dat ding dan eindelijk gooide. Een zacht irritant piepend geluid en weer die blik naar die frisbee. Ik kreeg er een beetje genoeg van dus ik riep: Pé hou eens op!! Je moet gewoon even wachten Pé! Peter legde zijn bestek neer en keek mij aan met grote blauwe ogen. “Wat heb ik gedaan? Riep hij nogal ontdaan. “Wat is er aan de hand?” Nu was het mijn beurt om nogal verbaasd te kijken. Je hebt helemaal niets misdaan. Hoezo denk je dat? Toen kwam het besef toch langzaam binnen.
Die middag hebben we dan maar besloten dat wij Peter vanaf dat moment Pé zouden noemen en dat Pip dan maar weer gewoon Pip genoemd moest worden. Het had wel wat voeten in aarde, want zo snel was die switch toch niet gemaakt. We hebben er vreselijk om gelachen want beiden Pé’s hielden hun act vol. Pip met zijn onafscheidelijke frisbee en gepiep en Pé die toch steeds maar weer zijn bestek neer legde als ik de hond tot orde riep. Het was de dag dat een mooie vriendschap begon.
Precies vijf jaar geleden is onze Pip overleden. En vandaag hebben wij Pé in het ziekenhuis bezocht. Een wonderlijke lieve man met een hart van goud, die zijn 85,5 jaar volledig geleefd heeft. Het einde is nabij, maar het zou ons niet verbazen als hij het nog een tijdje volhoudt. Maar bij deze toch alvast een ode aan de man die heeft laten zien dat humor en vriendschap heel goed samen kunnen. En dat Pé en Pé toch echt twee is.
KortLevens verhalen en andere dierenvertellingen 