Soms gaat het toch net iets anders dan gedacht.

Op 23 december kreeg ik telefoontje. Het werd een gesprek dat mij zo blij maakte, dat er ik zelfs een kerstwens van maakte. Voor sommigen van ons is dit een bekend verhaal. Daarom voor de helderheid nog een beknopte versie over dit deel van het verhaal.

Begin december kochten wij vijf kippendames van 8 maanden oud. Ei-dragend zeg maar. Dat kwam omdat onze kippenfamilie zodanig was uitgedund dat er nog maar enkele over waren. Vooral de vos is een nogal indringende, of liever gezegd een binnendringende figuur, die ongezien zijn slag slaat. Slechts een paar veren als aandenken wat eens een kip geweest moest zijn liet hij achter. Een bejaarde kip van acht jaar oud en drie jongere kippen overleefden de aanslag. En twee hanen. Nu hadden we veel meer hanen, maar die verhuisden naar de buurvrouw, die er soep van maakte. Eén jonge haan bleef achter, omdat we niet zeker waren of dit een kip of een haan was. Het was dus een haan en aangezien Bruno, onze opperhaan, geen concurrentie duldt, stond ook deze haan op de soeplijst. Tot dat ene telefoontje op 23 december kwam. De vrouw die ons de vijf kippendames had verkocht had tevens bezoek gehad van een vos die haar haan had opgevreten. Graag wilde zij onze jongste haan overnemen, zodat hij een mooi nieuw leven zou krijgen bij een groep van tien kippendames. Een hemels geschenk vonden wij. De haan werd direct van de soeplijst gehaald en omdat ze nu geen vervoer had werd de afspraak verplaatst tot na de kerst.

Half januari speelde het al door mijn hoofd: welke kerst in welk jaar zou ze bedoeld hebben? Ik besloot niet direct te gaan bellen en nog even te wachten. Vorige week zocht ik haar nummer, maar er kwam weer iets tussen. Zoals er zo vaak iets tussenkomt. Ik vergat het weer even. Maar vrijdag ging de telefoon en ik herkende direct haar nummer. In gedachten was ik al aan het bedenken hoe deze haan te vangen, want het is er eentje van het snelle soort en ook nog eens oersterk. En het moet of in de avond als ze al op stok zitten of vroeg in de morgen als de deuren naar de wijde wereld open gaan. Hoe dan ook, het geeft altijd ontzettend veel stress. Ik in het gesloten hok met zaklantaarn, Hans bij de grote deur om de buit aan te pakken. Maar alles gaat op de vlucht, duikt in een hoek waar de hoofdhaan dan met veel agressie voor gaat staan. Luisterend naar de woorden die mijn oren ingingen en mijn hersenen moesten omvormen tot andere gedachten, verdween het voorgaande beeld uit mijn hoofd.

Ik hoorde: drie ganzen, drie kippen en een haan. Ze belde niet om de haan op te halen. Ze belde omdat ze van haar dieren af moest. Ik hoorde mezelf nog twee maal herhalen dat we al twee hanen hadden en dat er voor een derde zeker geen plaats was. Ze vertelde nog dat het alles in één koop aanbod was. Vreemd genoeg schoot ik in een soort verdediging met woorden als: ik vind ganzen best leuk, maar er is geen plaats voor en dat is ook zeker waar. Maar eigenlijk dacht ik: wat moeten wij in godsnaam met drie ganzen? Die slopen alles en schijten waar ze staan en aan het einde van de rit hou je geen gras meer over. En slachten doen wij hier niet. Maar er was haast geboden. Over minder dan twee weken vertrekken ze naar Duitsland. Voor drie maanden of (om er nog meer dwang achter te zetten) misschien wel vijf maanden. En al die tijd zouden die beesten dan geen eten of water krijgen. En oh ja, of ik me dat kleine lieve hondje nog kon herinneren? Jazeker, een pitbull, misschien heel aardig van karakter maar een hondensoort die absoluut niet op mijn verlanglijst voorkomt. Een hond waar ik van griezel zeg maar. Of we die dan ook maar over wilden nemen. Ik wilde niet onaardig worden, maar toen zij vertelde dat ook die zou verhongeren, ging het in mijn hoofd op slot. Geen denken aan. Hier werd gemanipuleerd en op mijn gevoel voor mededierlijkheid gespeeld. Ze deed een poging om haar probleem het mijne te maken. Geen schijn van kans, zeker niet met Hans aan mijn zijde. Ik bleef rustig en vertelde dat ik best om ons heen zou willen informeren of iemand interesse zou hebben. Maar eerlijk gezegd kennen wij niemand die drie ganzen, drie kippen, een haan en een pitbull zou willen overnemen.

Tja, soms gaat het toch weer anders dan gedacht. De jongste haan loopt hier nog steeds rond. Hij maakt geen ruzie en heeft een plek helemaal onderaan de rangorde, maar hij oogt niet ongelukkig. Hij ziet er prachtig uit en ik wil niet dat hij in een pan soep verandert. Pas als er iemand komt die hem een kippenparadijs belooft mag hij weg. En wat die andere dieren betreft hoop ik dat zij nog meer nummers in haar telefoon heeft. Misschien van iemand die wel plaats genoeg heeft en ook nog van een pitbull houdt.