Dag: 19 januari 2024

Wat een ouderwetse tekst eigenlijk, maar hij schoot mij als eerste te binnen om de herinneringen van een jaar geleden te kunnen omschrijven.

Beau blijft zijn spel spelen. Bijna het geluid van paardenhoef getrapppel op de trap. Hij zwaait de slaapkamerdeur open, bedenk er twee pistolen bij en je hebt een slapstick. Vooral in het geval van Beau. Hij komt met een hoop lawaai de slaapkamer in. Ik trek het dekbed over mijn hoofd. Hij steekt zijn neus in mijn neus. Als ik niet reageer gaat hij bovenop me zitten. Net zolang tot ik mijn bed uitga. Hij rent de trap af en gaat weer op zijn eigen kussen liggen. Hij vindt het waarschijnlijk nogal ongezellig zonder mij. Want Hans is gewoon wakker en beneden. Ach, het is toch zo’n lieve hond❤️🐕🐕

Deze bovenstaande tekst schreef ik aan mijn zus Cockie, precies een jaar geleden. Het was tijdens de laatste dagen van haar leven. We schreven elkaar korte briefjes en die van Beau was er één van. Zij was verliefd op Beau, alleen maar vanuit de verhalen, waar ze nooit genoeg van kreeg. Vooral ook die van zijn nachtelijke uitbraken. Hij had ergens een gat gevonden in de omheining waardoor hij met een kleine omweg op de straat terecht kwam. Niet dat hij ver weg ging, want hij bleef altijd voor de poort zitten. Maar met deze actie zette hij wel alle honden in het dorp op tilt. En dat zijn er veel, die honden. Uiteindelijk besloten wij hem binnen te laten slapen. Op zijn eigen kussen in de woonkamer. Maar soms had hij daar genoeg van. Dan stoof hij de trap op een gooide de deur met een zwaai open. De rest van het verhaal is bekend. Maar soms wilde hij gewoon naar buiten, even een plas doen. Dan wachtte ik hem meestal op, tot hij zich met veel enthousiasme weer voor de glazen deur vertoonde. Maar soms kwam hij ook niet terug en aan het geblaf en gejank in de straat te horen, stond hij dus gewoon weer voor de poort met zo’n kop van: “Ja, sorry hoor. Ik kan er echt niets aan doen”. Een hond met humor zeg maar. Dat gold ook voor mijn zus Cockie. De kanker vrat haar op, maar op haar gevoel voor humor heeft het monster nooit vat kunnen krijgen.

In diezelfde tijd had ik ook vaak korte briefjes met onze lieve vriendin Lia, ook die was in de laatste fase van haar leven. Mijn lieve verre zus noemde ze mij altijd. Dat hield in dat ik twee zussen te verliezen had. En de verhalen over Beau, daar hield ze van, omdat ze ook héél veel van Beau hield. Tijdens de twee keer dat zij samen met Coen hier is geweest heeft ze uren met de honden doorgebracht. Frisbees, stokken, ballen en allerhande takken die voorhandig waren. Maar om Beau moest zij altijd het meest lachen, omdat hij er gewoon zijn eigen spelregels op na hield.

Tot groot verdriet overleed mijn zus Cockie op 25 januari 2023, maar niet voordat ze me nog steeds verraste met vragen over muziek die zij bij haar uitvaart graag wilde laten horen. Ze had haar lijstje klaar. Ze werd omringd door liefde. André, haar jongens en onze lieve zus Ineke met zwager Koos hebben haar begeleid tot haar laatste adem en dat vond ik warme mooie geruststelling. Maar in mijn hart was het zwart.

Op 2 februari was haar uitvaart die we konden volgen via livestream, (ik was in december bij haar geweest om afscheid te nemen) daar hoorde ik het liedje terug wat we samen uitgezocht hadden. Wende Snijders met het prachtige nummer van Toon Hermans: Als de liefde niet bestond. In diezelfde nacht overleed Lia. Ook zij werd omringd door zoveel liefde van Coen en Stijn en andere geliefden. Ik koester haar laatste briefjes aan mij, die met zoveel pijn maar ook zo ongelooflijk veel humor geschreven waren. Maar het maakte mijn hart er niet minder zwart op. De uitvaart van Lia was op 11 februari 2023, maar in diezelfde nacht gebeurde er iets met Beau die tot mijn grootste nachtmerries behoort.

Vroeg in de nacht hoorde ik gerommel beneden. Een grote koperen kandelaar die tegen de grond kletterde. Ik sprong uit bed en beneden vond ik Beau. Schuim aan zijn bek en een blik in zijn ogen die mij niet aanstond. Hij reageerde amper op mijn stem en liep maar rondjes, liep ook overal tegenop. Totaal verdwaasd. Toen hij voor de achterdeur ging staan, liet ik hem naar buiten. Maar hij kwam niet terug, hoe hard ik ook riep. Ik kleedde me dik aan, want buiten was het -10 en ik wilde hem niet buiten laten. Ik besloot hem te zoeken, maar toen ik buiten kwam stond hij er ineens weer met een blik van: ken ik jou ergens van? Na enige tijd besloot ik toch Hans maar wakker te maken. Ik wist mij absoluut geen raad. Hans ontfermde zich over Beau, zodat ik even tijd had om deze verschijnselen te googelen. Het woord “herseninfarct” kwam steeds weer terug op alle vragen die ik stelde. Om hem wat rust te gunnen besloten wij hem in zijn bench te leggen, zodat die loopdrang een beetje gedimd kon worden. Het was ondertussen licht geworden, maar de nachtmerrie was nog niet over. Na vele uren van aaneen geschakelde epileptische aanvallen en een dierenarts die pas later in de middag zou komen, namen we een keihard besluit. Hans begon met het graven van een grafje, wat nog helemaal niet meeviel, omdat de aarde nog stijf bevroren was. En daarna heeft Hans hem zijn laatste adem uit laten blazen. Zelden een man zo gebroken aan een hondengraf zien staan.

Onze harten waren gebroken. Maar toen de uitvaart van Lia begon, die wij konden volgen via livestream, hoorde ik het lied van Maarten van Roosendaal, Mooi (om te janken zo mooi) toen kwam er ineens een groot gevoel van troost over mij heen. Ik zag Beau. In het midden tussen mijn lieve zus Cockie en mijn lieve Lia lopen. Met elkaar liepen ze richting het licht. En het voelde goed dat hij daar niet alleen naartoe zou lopen.